Сурмін
Сурмін (Шырмін, Шэрмэн) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Сурмін лац. Surmin | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Surro + Minno |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Шырмін, Шэрмэн |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Сурмін» | |
Паходжаньне
рэдагавацьСыры або Сура (Sirio, Surro) і Міна (Minno) — імёны германскага паходжаньня[1][2]. Іменная аснова -сір- (-сер-, -сіс-) (імёны ліцьвінаў Сіргоўд, Сіргут, Сірмонт; германскія імёны Siriaud, Sergudo, Sirmont) паходзіць ад гоцкага sisu 'чароўны сьпеў, заклён'[3], а аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Асьміна, Гальмін; германскія імёны Miniatus, Osminna, Galmin) — ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'[4], minthi 'памяць'[5]. Такім парадкам, імя Сурмін азначае «заклён каханьня»[6]. Адзначалася германскае імя Surman (Sur-man)[7].
У Прусіі бытавала імя Сурмін: Surmynne (1345[8] і 1412[9] гады); Kunike Surmynne (1388 год)[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Surminus capitaneus (Хроніка Прускай зямлі)[10]; бояринъ Виленского повета Сурминъ Михаилович… того Сурмина… дворище его, на имя Сурминовскии (10 траўня 1494 году)[11]; бояръ королевое ее милости Мартина Ширмина… земянъ повету Пинского, Мартина Ширмина (3 жніўня 1546 году)[12]; Surminowa (1671—1681 гады)[13].
Носьбіты
рэдагаваць- Сурмін — літоўскі баярын, які ўпамінаецца ў 1412 годзе
- Сурмін Міхайлавіч — баярын Віленскага павету, які ўпамінаецца ў 1494 годзе
- Грышка і Аніска Сурміны — жыхары вёскі Ліпнікаў (Полацкае ваяводзтва), якія ўпамінаюцца ў 1763 годзе[14]
- Пелагея Сурмінава — уладальніца зямлі ў Невельскім павеце на 1878 год[15]
Шэрмэн (Szermen) — прозьвішча, гістарычна зафіксанае на тэрыторыі цяперашняй Летувы[16].
На тэрыторыі цяперашняй Летувы фіксавалася прозьвішча Шырмен у летувізаванай форме[17].
На гістарычнай Віцебшчыне існуе вёска Сурміно.
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 451.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1125, 1345.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 26.
- ^ Socin A. Mittelhochdeutsches Namenbuch. — Basel, 1903. S. 762.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 101.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 2. — Leipzig, 1863. S. 711.
- ^ Scriptores rerum Prussicarum. Bd. 1. — Leipzig, 1861. S. 152.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 5 (1427—1506). — Vilnius, 2014. P. 47.
- ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 1. — Вильна, 1867. С. 69.
- ^ Zinkevičius Z. Lietuvių antroponimika: Vilniaus lietuvių asmenvardžiai XVII a. pradžioje. — Vilnius, 1977. P. 201.
- ^ Яўген Анішчанка, Юревичи инвентарь 1763 г. Полоцкое воеводство, Архіў гісторыка Анішчанкі, 15 чэрвеня 2017 г.
- ^ Памятная книжка Витебской губернии. На 1878 год. — Витебск, 1878. С. 386.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 2. — Vilnius, 1989. P. 914.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 2. — Vilnius, 1989. P. 937.
Літаратура
рэдагаваць- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)