Манят
Маня́т (Манат) — мужчынскае імя.
| Манят лац. Maniat | |
| Mannato | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Mann + Hatho |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Манат |
| Зьвязаныя імёны | Гатман |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Манят» | |
Паходжаньне
рэдагавацьМаната (Mannato) і Гадаман (Hadoman) — імёны германскага паходжаньня[1][2]. Іменная аснова -ман- (імёны ліцьвінаў Мангерд, Дзерман, Есьман; германскія імёны Mangerðr, Derman, Esmann) паходзіць ад гоцкага manna[3], германскага man 'чалавек'[4], а аснова -гад- (-ад-, -ат-) (імёны ліцьвінаў Ядвіга, Гатман, Бернат; германскія імёны Hadwig, Hadoman, Bernat) — ад гоцкага *haþus[5], германскага hathu 'бой'[6].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Maneta[7].
У Прусіі бытавала імя Маната (Манют): Manata (1339 год)[8], Maniuth (1347 год)[9].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Мон’яту чоловек (20 чэрвеня 1413—1424 гадоў[10] паводле выпісу 30 студзеня 1607 году)[11]; Manotte (1425 год)[9]; Монянту чоловекъ у Медницох (1440—1492 гады)[12]; Manyoth (1465 год)[9]; Монята Довиневича (1525 год)[13].
Носьбіты
рэдагаваць- Манят — літоўскі баярын, які атрымаў ад вялікага князя Вітаўта чалавека ў Медніцай воласьці (Жамойць)
- Манят[14] — літоўскі баярын, які атрымаў наданьне ад вялікага князя Казімера
- Манятовіч — расенскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1593 годзе[15]
- Сьцяпан і Пётар Пятровіча Манатовічы (Монотовичи) — шляхцічы з ваколіцаў Цельшаў, які меў у валоданьні зямлю на 1882 год[16]
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 795, 1090.
- ^ Thüngen L. F. Das Namenbuch: Nachschlagewerk der Namenkunde. — Aschaffenburg, 2003. S. 579.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 70.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 87.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 169.
- ^ Pierson W. Altpreußischer Namenkodex // Zeitschrift für Preußische Geschichte und Landeskunde. — Berlin, 1873. S. 636.
- ^ а б в Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 55.
- ^ Saviščevas E. Polityka nadań wielkich książąt litewskich na Żmudzi w pierwszej połowie XV wieku // Prace historyczne 141, z. 2 (2014). S. 499.
- ^ Jablonskis K. Nauji Vytauto laikotarpio aktai // Praeitis. T. 2. — Kaunas, 1933. P. 387.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 50.
- ^ Sinkevičiūtė D. Nežinomi Lietuvos Metrikos senieji lietuvių dvikamieniai asmenvardžiai // Baltistica. T. 53, Nr. 1 (2018), P. 123.
- ^ Saviščevas E. Polityka nadań wielkich książąt litewskich na Żmudzi w pierwszej połowie XV wieku // Prace historyczne 141, z. 2 (2014). P. 499.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 3. ― Вильна, 1904. С. 90.
- ^ Алфавитный список землевладельцев Ковенской губернии. — Ковна, 1882. С. 217.