Малыя Салечнікі
Малыя Салечнікі (лет. Šalčininkėliai) — вёска ў Летуве, на рацэ Вісінчы. Уваходзяць у склад Салечніцкага староства Салечніцкага раёну Віленскага павету. Насельніцтва на 2011 год — 615 чалавек. Знаходзяцца за 8 км на поўнач ад Салечнікаў.
| Малыя Салечнікі лац. Małyja Salečniki | |
| лет. Šalčininkėliai | |
 Касьцёл | |
| Краіна: | Летува |
| Павет: | Віленскі |
| Раён: | Салечніцкі |
| Насельніцтва: | 615 чал. (2011) |
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°27′0″ пн. ш. 25°27′0″ у. д. / 54.45° пн. ш. 25.45° у. д.Каардынаты: 54°27′0″ пн. ш. 25°27′0″ у. д. / 54.45° пн. ш. 25.45° у. д. |
Малыя Салечнікі на мапе Летувы   Малыя Салечнікі | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Малыя Салечнікі — даўняе мястэчка гістарычнай Віленшчыны, на этнічнай тэрыторыі беларусаў. Да нашага часу тут захаваўся каьцёл Сьвятога Юрыя, помнік традыцыйнай беларускай драўлянай архітэктуры XIX стагодзьдзя.
Назва
рэдагавацьТапонім Салечнікі ўтварыўся ад ракі Сольчы[1].
Варыянты назвы ў гістарычных крыніцах: Minori Soleczniki (3 ліпеня 1510 году)[2].
Гісторыя
рэдагавацьВялікае Княства Літоўскае
рэдагавацьУпершыню Малыя Салечнікі ўпамінаюцца ў XVI ст., калі яны знаходзіліся ў валоданьні Глябовічаў і ўваходзілі ў склад Віленскага павету Віленскага ваяводзтва. Пазьней мястэчка перайшло ў валоданьне Хадкевічаў. У XVII ст. з фундацыі Яна Альфонса Ляцкага тут збудавалі драўляны касьцёл.
Пад уладай Расейскай імпэрыі
рэдагавацьУ выніку трэцяга падзелу Рэчы Паспалітай (1795 год) Малыя Салечнікі апынуліся ў складзе Расейскай імпэрыі, у Віленскім павеце Віленскай губэрні. У 1834 годзе ўладальнік мястэчка віленскі лекар і прафэсар унівэрсітэту Мікалай Мяноўскі збудаваў тут новы драўляны касьцёл[3]. На 1866 год у мястэчку было 12 будынкаў.
За часамі Першай сусьветнай вайны ў 1915 годзе Малыя Салечнікі занялі войскі Нямецкай імпэрыі.
Найноўшы час
рэдагаваць25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Малыя Салечнікі абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. У 1920 годзе мястэчка апынулася ў складзе Сярэдняй Літвы, у 1922 годзе — у складзе міжваеннай Польскай Рэспублікі, дзе сталі цэнтрам гміны Віленскага павету Віленскага ваяводзтва.
З пачаткам Другой сусьветнай вайны ў верасьні 1939 году ўлады СССР перадалі мястэчка Летуве.
- Мястэчка на старых здымках
-
Сядзіба, 1914 г. -
Сядзіба, да 1939 г. -
Касьцёл, 1925 г. -
Рынак, 1938 г.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Насельніцтва
рэдагавацьДэмаграфія
рэдагаваць- XIX стагодзьдзе: 1866 год — 82 чал., зь іх 72 каталікі і 10 юдэяў[4]
- XXI стагодзьдзе: 2011 год — 615 чал.
Турыстычная інфармацыя
рэдагавацьСлавутасьці
рэдагаваць- Касьцёл Сьвятога Юрыя (1770)
- Сядзіба Мяноўскіх (1840-я)
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Vanagas A. Lietuvos miestų vardai (antrasis leidimas). — Vilnius: Mokslo ir enciklopedijų leidybos institutas, 2004. P. 205.
- ^ Rowell S. C. Acta primae visitationis diocesis vilnensis anno domini 1522 peractae. Vilniaus Kapitulos Archyvo Liber IIb atkūrimas. — Vilnius, 2015. P. 127.
- ^ Пазьняк З. Тэрра Дэй. — Варшава — Нью Ёрк — Вільня: «Беларускія Ведамасьці», Таварыства Беларускай Культуры ў Летуве, 2014. С. 394.
- ^ Wierzbowicz J. Soleczniki // Słownik geograficzny... T. XI. — Warszawa, 1890. S. 49.