Кракоўка

вёска ў Ашмянскім раёне Гарадзенскай вобласьці Беларусі

Крако́ўка[2] — вёска ў Ашмянскім раёне Гарадзенскай вобласьці. Уваходзіць у склад Жупранскага сельсавету. На поўдні вёскі праходзіць траса Р63.

Кракоўка
трансьліт. Krakoŭka
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Гарадзенская
Раён: Ашмянскі
Сельсавет: Жупранскі
Насельніцтва: 1020 чал. (2009)[1]
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 1593
Нумарны знак: 4
Геаграфічныя каардынаты: 54°26′43″ пн. ш. 25°59′33″ у. д. / 54.44528° пн. ш. 25.9925° у. д. / 54.44528; 25.9925Каардынаты: 54°26′43″ пн. ш. 25°59′33″ у. д. / 54.44528° пн. ш. 25.9925° у. д. / 54.44528; 25.9925
Кракоўка на мапе Беларусі ±
Кракоўка
Кракоўка
Кракоўка
Кракоўка
Кракоўка
Кракоўка
Галерэя здымкаў у Вікісховішчы

Гісторыя рэдагаваць

Легенда рэдагаваць

Ад’ехаўшы каля пяці вёрстаў ад Ашмянаў, па правую руку ўбачым кавалак добрага сасновага лесу, які захаваўся сярод паўсюднай вырубкі, дзякуючы абачлівасьці ўласьніка Хадзынскага, па левую руку — першая вялікая карчма на тракце. Гэта Кракоўка. Паводле мясцовай традыцыі, назва гэта ўзьнікла ад таго, што на гэтым месцы пяць «кракусаў» (krakusi — лёгкая польская кавалерыя народнага характару), якія праходзілі тут у 1831 г. пад турэмным канвоем, зьбеглі і кінуліся ў мясцовыя лясы. Двум зь іх атрымалася зьбегчы, астатніх трох нагнала куля і іх пахавалі на месцы на правым боку дарогі каля паўвярсты ад карчмы, дзе яшчэ 5—6 гадоў назад стаяў высокі драўляны крыж. І сапраўды, назва «Кракоўка» ў дакумэнтах і на мапах да 1830-х гг. не сустракаецца. Сёньня, Кракоўкай называюцца ўзгаданая карчма, вёска пры ёй і невялікі фальварак насупраць[3].

Насельніцтва рэдагаваць

  • 2009 год — 1020 чалавек[1]
  • 1999 год — 865 чалавек

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ а б Колькасьць насельніцтва Беларусі на кастрычнік 2009 году
  2. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Гродзенская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2004. — 469 с. ISBN 985-458-098-9. (pdf) С. 95
  3. ^ Урывак з кнігі Чэслава Янкоўскага «Powiat Oszmiański» cz. 1 p. 90