Жу́кі Ло́жныя[1]вёска ў Шаркоўшчынскім раёне Віцебскай вобласьці. Уваходзіць у склад Германавіцкага сельсавету.

Жукі Ложныя
лац. Žuki Łožnyja
Былая назва: Żuki Dolne
Краіна: Беларусь
Вобласьць: Віцебская
Раён: Шаркоўшчынскі
Сельсавет: Германавіцкі
Насельніцтва: 52 чал. (2010)
Часавы пас: UTC+3
Тэлефонны код: +375 2154
Нумарны знак: 2
Геаграфічныя каардынаты: 55°23′22.9″ пн. ш. 27°41′59.4″ у. д. / 55.389694° пн. ш. 27.699833° у. д. / 55.389694; 27.699833Каардынаты: 55°23′22.9″ пн. ш. 27°41′59.4″ у. д. / 55.389694° пн. ш. 27.699833° у. д. / 55.389694; 27.699833
Жукі Ложныя на мапе Беларусі ±
Жукі Ложныя
Жукі Ложныя
Жукі Ложныя
Жукі Ложныя
Жукі Ложныя
Жукі Ложныя

Гісторыя

рэдагаваць

25 сакавіка 1918 году згодна з Трэцяй Устаўной граматай Рады БНР Жукі Ложныя абвяшчаліся часткай Беларускай Народнай Рэспублікі. 1 студзеня 1919 году згодна з пастановай І зьезду Камуністычнай партыі Беларусі вёска ўвайшла ў склад Беларускай ССР. Паводле Рыскага падзелу 1921 году, вёска апынулася ў складзе гміны Германавічы Дзісенскага павету Віленскага ваяводзтва Польскай Рэспублікі[2] (Заходняя Беларусь). У 1939 годзе вернутая ў склад Беларускай ССР (Узьяднаньне Беларусі).

Насельніцтва

рэдагаваць
  • 2010 год — 52 чалавекі
  • 1999 год — 94 чалавекі
  • 1931 год — 373 чалавекi[3]
  • 1921 год — 358 чалавек[4]
  1. ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf) С. 493
  2. ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 17
  3. ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1938, wolumin — 1, s. 17.
  4. ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej — Tom VII — Część II — Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka, Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa 1923, s 48.

Літаратура

рэдагаваць

Żuki Łożne, wieś, powiat dzisieński, gmina Hermanowicze // Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom XIV: Worowo — Żyżyn. — Warszawa, 1895. — S. 840