Гунтэр
Гунтэр (Кунтэр, Контэр), Гунтар (Гонтар, Кунтар, Контар) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Гунтэр лац. Guntar / Huntar | |
| Gunter | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Gunth + Heri |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Гунтар, Кунтэр, Гонтар, Кунтар, Контэр, Контар, Кундэр |
| Зьвязаныя імёны | Harigundis |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Гунтэр» | |
Паходжаньне
рэдагавацьГунтэр, Гунтар, Гонтар, Кундэр або Контар, пазьней Контэр або Кунтэр (Gunter, Guntar, Gontar, Cunhere, Contari[1], Konter, Kunter[2]) і Гарыгунда (Harigundis) — імёны германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -гунд- (-гунт-, -кунт-) (імёны ліцьвінаў Вігунт, Вірконт, Гаўгонт; германскія імёны Wigunt, Werecundus, Gavigunt) паходзіць ад гоцкага gunþs 'бойка, бітва', а аснова -гер- (-ер-) (імёны ліцьвінаў Герман, Бернар, Кіндэр; германскія імёны Herman, Bernar, Kinder) — ад гоцкага harjis[4], германскага heri 'войска, загон' або гоцкага hairus[5], германскага heru 'меч'[6].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Gunter і Kunter (Kuntor)[7].
У Прусіі бытавала імя Гунтар (Гунтэр): Guntar (1299 год)[8], Gunther (1357 год)[8]. У 1622 годзе ў Каралявецкім унівэрсытэце навучаўся Jacobus Günter, Salfeldensis Borussus, у 1632 годзе — Johannes Guntherus, Risenburgensis Borussus, у 1635 годзе — Johannes Guntherus, Risenburgensis Borussus[9].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Mikołaj Gunterowicz (21 чэрвеня 1421 году)[10]; на Кунторувую пана Воитеха Михаиловича… Кунтеревую (6 жніўня 1566 году)[11]; Dzietkowskie szioło… Kunat Guntarowicz z bratem Petruliem (13 кастрычніка 1591 году)[12]; огородник… Адам Контер з сыном Лукашом, з жоною Едвигою… Контеровых дочок три первжои жоны — Кгендрута, Барбара а Ягнешка Адамовны Контеровны (4 сакавіка 1596 году)[13]; Simon Kantar (16 верасьня 1708 году)[14]; Kunderowna (1816 год)[15].
Носьбіты
рэдагаваць- Гунтэр Рэгенсбурскі († 940) — біскуп Рэгенсбургу
- Гунтэр фон Мэрзэбург († 982) — маркграф Мэрзэбургу
- Мікалай Гунтэровіч — познаньскі лаўнік, які ўпамінаецца ў 1421 годзе
- Павал, Зьміцер і Сямён Контары — жыхары вёскі Зарэчча (каля Засульля), якія ўпамінаюцца ў 1772 годзе[16]
- Восім Гонтар — уладальнік зямлі ў Гарадзенскай губэрні на 1890 год[17]
Контары — уніяты Дзікускай парафіі[18].
Кантаровічы — парафіяне касьцёла ў Наваградку на 1850 год[19].
Кантаровічы (Kantorowicz) — прыгонныя зь вёсак Пацунішкаў і Генюшкаў (Троцкі павет), якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[20].
Гюнтэры фон Гайдэльзгайм (Günter von Geidelsgeim) — літоўскі шляхецкі род з ваколіцаў Сьвянцянаў[21].
Кундэрэвічы (Kunderewicz) гербу Лебедзь і Кунтэры (Kunter) гербу Ляліва — шляхецкія роды Рэчы Паспалітай[22].
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпаміналіся маёнтак Контэраўка (Контеровка) і сяло Кунтараўка або Астроўне ў Рэчыцкім павеце[23].
На 1904 год існавала вёска Новае Петрапольле або Кондзерычава ў Рослаўскім павеце Смаленскай губэрні[24].
На 1909 год існаваў фальварак Контрава ў Менскім павеце Менскай губэрні[25].
На гістарычнай Рэчыччыне існуе вёска Кунтараўка, на гістарычнай Гарадзеншчыне — Кантароўка. У гістарычнай Прусіі каля каля Інстэрбургу існавала вёска Кундэрн (Kundern)[26].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Bruckner W. Die Sprache der Langobarden. — Strassburg, 1895. S. 263.
- ^ Eule R. Germanische und fremde Personennamen als heutige deutsche Familiennamen // Festschrift zu dem fünfzigjährigen jubiläum des Friedrichs-realgymnasiums in Berlin. — Berlin, 1900. S. 34.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 702, 771.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 143.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 124.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 84, 152.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 37.
- ^ Die matrikel der Universität Königsberg i. Pr. Bd. 1: Die Immatrikulationen von 1544—1656. — Leipzig, 1910. S. 263, 336, 360.
- ^ Codex diplomaticus Majoris Poloniae. T. 5. — Posnaniae, 1908. S. 319.
- ^ Raganu teismai Lietuvoje. — Vilnius, 1987. P. 77.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 14. — Вильна, 1887. С. 404.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 406—407.
- ^ Kaminskas-Krinčius A. Seniausiosios išlikusios originalios 1705—1726 m. Stakliškių bažnyčios krikšto metrikų knygos fragmento (1705—1710) publikacija. Bibliotheca Lituana. T. 2 (2012). P. 471.
- ^ Spis rodziców i dzieci urodzonych w parafii Daugieliszki w latach 1815—26
- ^ Яўген Анішчанка, Засулье инвентарь 1772 г., Архіў гісторыка Анішчанкі, 8 студзеня 2019 г.
- ^ Список землевладений в Гродненской губернии. — Гродна, 1890. С. 278.
- ^ Лаўрэш Л. Парафіяне Лідскай, Дзікушкай, Маламажэйкаўскай і Жыжмянскай грэка-каталіцкіх цэркваў у 1829 г. // Лідскі Летапісец. № 3 (75), 2016. С. 26—40.
- ^ Яўген Анішчанка, Новогрудок 1850 список прихожан костела, Архіў гісторыка Анішчанкі, 20 лютага 2016 г.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 175, 309.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 86.
- ^ Gajl T. Herby Szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodow. — Gdańsk, 2003. S. 287.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 359, 383.
- ^ Список населенных мест Смоленской губернии. — Смоленск, 1904. С. 359.
- ^ Список населенных мест Минской губернии. — Минск, 1909. С. 90.
- ^ Палмайтис Л. Предложение по научной русификации исконных наименований перешедшей в состав России северной части бывшей Восточной Пруссии. — Европейский институт рассеянных этнических меньшинств, 2003. С. 16.