Вайсковыя могілкі (Менск)
Могілкі | |
Вайсковыя могілкі
| |
Уваходная брама
| |
Краіна | Беларусь |
Горад | Менск |
Каардынаты | 53°54′30.94″ пн. ш. 27°35′11.39″ у. д. / 53.9085944° пн. ш. 27.5864972° у. д.Каардынаты: 53°54′30.94″ пн. ш. 27°35′11.39″ у. д. / 53.9085944° пн. ш. 27.5864972° у. д. |
Першае згадваньне | 40-я гады XIX ст. |
Вайсковыя могілкі | |
Вайсковыя могілкі на Вікісховішчы |
Вайско́выя мо́гілкі — могілкі ў Менску, зьяўляюцца, нароўні з Кальварыйскімі могілкамі, адным з самых старых нэкропаляў у межах гораду, дзе пахаваныя шматлікія выбітныя людзі Беларусі. Месьцяцца ў Савецкім раёне гораду, па адрасе: вул. Казлова, 11.
Гісторыя
рэдагавацьГісторыя вайсковых могілак у Менску пачынаецца ў 40-х гадах XIX стагодзьдзя — першы аб’ект такога тыпу месьціўся на вуліцы Шпітальнай на Доўгім Бродзе. Пад канец стагодзьдзя нэкропаль быў перапоўнены, і ў 1895 годзе было прынятае рашэньне аб яго закрыцьці. Новыя вайсковыя могілкі былі заснаваныя побач. Алеі падзялілі іх тэрыторыю на чатыры часткі — у дзьвюх частках хавалі пяхотнікаў, у дзьвюх іншых — артылерыстаў і прадстаўнікоў іншых родаў войскаў.
Урачыстае асьвячэньне могілак адбылося 2 чэрвеня 1895 году, цырымонію праводзіў духоўнік 30-й пяхотнай дывізіі айцец Павал Багдановіч. Была распачатая праца па будаўніцтве каменнай капліцы, аднак канчатковым рашэньнем было ўзьвядзеньне каменнага праваслаўнага храма, прысьвечанага ахвярам расейска-турэцкай вайны. Цагляная царква Аляксандра Неўскага была збудаваная ў 1898 годзе. Усярэдзіне бажніцы — пліты з выбітымі на іх імёнамі 118 беларусаў-ваяроў Каломенскага палку й артылерыйскай брыгады, якія загінулі на вайне[1].
У 1917 годзе могілкі перайшлі ў рукі дзяржавы й сёньня зьяўляюцца ўласнасьцю гораду. Цяпер яны не зьяўляецца выключна праваслаўнымі могілкамі, стаўшы даступнымі для менчукоў усіх веравызнаньняў і атэістаў.
Сярод пахаваных на могілках
рэдагаваць- Іван Пуліхаў (1879—1906) — рэвалюцыянэр, тэрарыст
- Сяргей Кавалік (1846—1926) — рэвалюцыянэр
- Ёсіф Апанскі (1897—1927) — супрацоўнік савецкіх спэцслужбаў
- Паўлюк Трус (1904—1929) — беларускі паэт
- Усевалад Ігнатоўскі (1881—1931) — беларускі гісторык, грамадзкі й палітычны дзяяч
- Мікалай Бліядухо (1878—1935) — беларускі геоляг, акадэмік БелАН
- Уладзімер Крыловіч (1895—1937) — беларускі актор, адзін з заснавальнікаў беларускага тэатру
- Аляксандар Чарвякоў (1892—1937) — дзяржаўны дзяяч БССР
- Алесь Гурло (1892—1938) — беларускі паэт, празаік, перакладчык
- Эдуард Самуйлёнак (1907—1939) — беларускі празаік, драматург
- Бянігна Луцэвіч (1857—1942) — маці Янкі Купалы
- Янка Купала (1882—1942) — клясык беларускае літаратуры
- Кузьма Чорны (1900—1944) — беларускі празаік, драматург, публіцыст
- Арсеній Арсенка (1903—1945) — беларускі савецкі сьпявак (барытон). Народны артыст БССР
- Рут Ўолер (1921—1946) — амэрыканская місіянэрка, чалец беларускай місіі ААН у справе дапамогі й аднаўленьня
- Валянцін Таўлай (1914—1947) — беларускі паэт, літаратуразнаўца
- Несьцер Сакалоўскі (1902—1950) — беларускі кампазытар, аўтар музыкі да гімну «Мы, беларусы»
- Еўсьцігней Міровіч (1878—1952) — беларускі драматург і тэатральны рэжысэр
- Міхась Клімковіч (1899—1954) — беларускі паэт, драматург, празаік, крытык, аўтар гімну Беларусі «Мы, беларусы»
- Парфён Савіцкі (1904—1954) — беларускі гісторык, дзяржаўны дзяяч
- Якуб Колас (1882—1956) — клясык беларускае літаратуры
- Уладзіслава Луцэвіч (1891—1960) — беларуская літаратуразнаўца, жонка Янкі Купалы
Тут месьцяцца таксама брацкія магілы салдат Чырвонай Арміі, якія загінулі ў баях за Менск у ліпені 1944 году.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Кастусь Лукашэвіч (2 лістапада 2009) Фотафакт. Вайсковыя могілкі ў Мінску: пантэон герояў. TUT.BY. Праверана 23 верасьня 2013 г.
Вонкавыя спасылкі
рэдагавацьАб’ект Дзяржаўнага сьпісу гісторыка-культурных каштоўнасьцяў Рэспублікі Беларусь, шыфр 713Д000042 |