Бітва пад Пружанамі (1920)

бітва ў часе польска-савецкай вайны 1920 року

Бі́тва пад Пружа́най — адна зь бітваў у часе вайны Савецкай Расеі з Польшчай 1919—1920 рокаў, што адбывалася 26 ліпеня 1920.

Бітва пад Пружанамі
Польскія жаўнеры на баявых пазыцыях
Дата: 26 ліпеня 1920
Месца: Беларусь
Вынік: няпэўны
Супернікі
Сьцяг Польшчы ПольшчаСьцяг краіны або тэрыторыі РСФСР
Камандуючыя
Агульныя страты
невядомыя

Перадумовы

рэдагаваць

У ліпені 1920 Міхаіл Тухачэўскі пачаў наступ(ru) на Заходнім фронце(pl). 4-я расейская армія(ru) прарвала польскую абарону на правым (паўночным) флянзе і стала пагражаць акружэньнем 1-й польскай арміі(pl). З 7 ліпеня польскія войскі пачалі агульнае адступленьне, аднак з баямі стрымалі пляны Тухачэўскага выцясьніць іх да палескіх балотаў.

10 ліпеня палякі пакінулі Бабруйск, 11 ліпеня — Менск, 14 ліпеня бальшавікі ўвайшлі ў Вільню. 17 ліпеня была ўзятая Ліда, 19 ліпеня — Горадня і Баранавічы.

14-я польская дывізія пяхоты(pl) адступала па лініі СлуцакСлонім. 14-ы батальён сапёраў, які ўваходзіў у склад дывізіі, пры адыходзе ўзрываў масты і чыгуначную інфраструктуру, адыходзячы з баямі празь Якшычы, Сіняўку, Слонім, Ружану, Пружану да Лінова, дзе злучылася з 3-й кампаніяй, што адступала ад Бярозы-Картускай[1].

Сілы бакоў

рэдагаваць

Хада бітвы

рэдагаваць

Бальшавіцкія войскі, заняўшы Пружану, пагражалі зайсьці ў тыл 14-й дывізіі пяхоты, што адступала з Ружаны. З мэтай спыненьня расейскага наступу была створаная група пад даводзтвам падпалкоўніка Андэрса(pl), куды ўвайшлі таксама 1-я і 2-я кампаніі сапёраў пад даводзтвам капітана Псарскага(pl). 26 ліпеня адбылася атака на расейцаў, і Пружана пераходзіла з рук у рукі некалькі разоў[1].

Кампаніі сапёраў, наступаючы ўздоўж палявой дарогі Загор’еДоўгае, змусілі расейцаў адступіць з Купліну на Дабучын. Калі расейцы перайшлі ў наступ на Пружану, падпаручнік Балахоўскі(pl) з кампаніямі сапёраў кантратакаваў і адкінуў ворага, пасьля чаго польская пяхота перайшла ў контранаступ. Войскі Балахоўскага перакрылі расейцам адыход да Дабучыну, і чырвонаармейцы былі разьбітыя сіламі III батальёну 58-га пяхотнага палку. У гэтай бітве палякі страцілі 3 чалавек забітымі і 11 параненымі[2].

За свой чын Вітальд Балахоўскі быў узнагароджаны крыжам Virtuti Militari V клясу[3].

Адступленьне палякаў працягнулася, 14-ы батальён сапёраў адышоў праз Кобрынь і Жабінку да Янава-Падляскага. Пазьней у сувязі з падрыхтоўкай да бітвы на Вісьле 14-я пяхотная дывізія адступіла ў раён Дэмбліна, а 14-ы батальён сапёраў 11 жніўня прыбыў у Акунеў, каб займацца фартыфікацыяй варшаўскіх прадмесьцяў[3].

  1. ^ а б Mańkowski 1934. С. 22.
  2. ^ Mańkowski 1934. С. 22—23.
  3. ^ а б Mańkowski 1934. С. 23.

Літаратура

рэдагаваць

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць