Бэйнары
вёска ў Браслаўскім раёне Віцебскай вобласьці Беларусі
Бэйна́ры[1] — вёска ў Беларусі, каля возера Рычы. Уваходзяць у склад Мяжанскага сельсавету Браслаўскага раёну Віцебскай вобласьці.
Бэйнары лац. Bejnary | |
Краіна: | Беларусь |
Вобласьць: | Віцебская |
Раён: | Браслаўскі |
Сельсавет: | Мяжанскі |
Насельніцтва: | 9 чал. (2009) |
Часавы пас: | UTC+3 |
Тэлефонны код: | +375 2153 |
СААТА: | 2208856006 |
Нумарны знак: | 2 |
Геаграфічныя каардынаты: | 55°40′41″ пн. ш. 26°41′28″ у. д. / 55.67806° пн. ш. 26.69111° у. д.Каардынаты: 55°40′41″ пн. ш. 26°41′28″ у. д. / 55.67806° пн. ш. 26.69111° у. д. |
± Бэйнары |
Назва
рэдагавацьБайнар або Бейнер (Bainarius[2], Beinher) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -бейн- (-байн-) (імя ліцьвінаў Бэйнарт; германскае імя Beynart) паходзіць ад гоцкага bain 'нага, галёнка'[3], а аснова -гер- (-ер-) (імёны ліцьвінаў Герман, Гунтэр, Кіндэр; германскія імёны Herman, Gunter, Kinder) — ад гоцкага harjis[4], германскага heri 'войска, загон' або гоцкага hairus[5], германскага heru 'меч'[6].
Насельніцтва
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Віцебская вобласць: нарматыўны даведнік / У. М. Генкін, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2009. — 668 с. ISBN 978-985-458-192-7. (pdf)
- ^ Bruckner W. Die Sprache der Langobarden. — Strassburg, 1895. S. 231.
- ^ а б Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 232.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 143.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 124.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. VII, cz. II: Ziemia Wileńska — Powiaty: Brasław, Duniłowicze, Brasław i Wilejka. — Warszawa: Główny Urząd Statystyczny Rzeczypospolitej Polskiej, 1923. S. 4.
- ^ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej. T. 1. — Warszawa, 1938. S. 4.