Агрэст, аґрэст (па-лацінску: Ribes grossularia ці Ribes uva-crispa) — род шматгадовых расьлін сямейства агрэставых.

Агрэст
Ribes grossularia ці Ribes uva-crispa
Клясыфікацыя
ЦарстваРасьліны
Бінамінальная намэнклятура
Ribes uva-crispa
Ахоўны статус
Пагроза не ацэньвалася (NE)

У Беларусі пашыраны агрэст звычайны, ці эўрапейскі — родапачынальнік большасьці культурных гатункаў — ягаднае шматгадовае кустоўе вышынёй да 120 см з парасткамі, пакрытымі шыпамі. Дзікі агрэст зрэдку трапляецца па схілах, сярод хмызьнякоў. Назва паходзіць ад францускага groseillier à maquereaux — «парэчкі для макрэлі» (у францускай кухні гатуюць макрэль у агрэставым соўсе). У ежу ідуць ягады круглай ці падоўжанай формы, часам пакрытыя валаскамі. Колер пладоў — зялёны, жоўты, чырвоны і нават пурпуровы. Ягады зьмяшчаюць да 9 % цукроў (фруктоза і глюкоза), арганічныя кіслоты, мінэральныя рэчывы (фосфар, жалеза, вапень, да 260 мг% калію, медзь), пектынавыя і дубільныя рэчывы, 30 мг% вітаміну C (ня менш чым у лімоне), каратын, вітаміны B1, P, E.

Як ягадная культура вядомы на тэрыторыях усходніх славян з XI стагодзьдзя. Набыў шырокае распаўсюджаньне ў Беларусі ў XIX стагодзьдзі, калі пачалі культывавацца заходнеэўрапейскія гатункі. Найбольш традыцыйнымі лічацца гатункі ангельскі жоўты (ягады зеленавата-жоўтыя на пачатку высьпяваньня, сьпелыя ягады маюць бурштынава-жоўты колер), варшаўскі (сьпелыя ягады маюць чырвоны колер), зялёны бутэлечны (цёмна-зялёныя ягады з чырванавата-карычневымі кропкамі па жылках, ня маюць валаскоў). Спажываюць у сырым выглядзе (толькі сьпелыя, мяккія, з характэрным для гатунку колерам). Прыдаецца для гатаваньня джэмаў, канфітураў, жэле, мармэлядаў, кампотаў, сочыва, павідла, засушкі (для гатаваньня лепш надаюцца недасьпелыя, яшчэ цьвёрдыя ягады). Сушаны агрэст ужываюць для мясных і рыбных соўсаў. Таксама з агрэсту робяць шыпучае віно, наліўкі. У «Літоўскай гаспадыні» згадваецца спосаб захаваньня агрэсту на зіму. Захаваны агрэст выкарыстоўваюць для пенак: ягады агрэсту вараць у вадзе да мяккасьці, праціраюць празь сіта, атрыманым мармэлядам запраўляюць пенкі, узьбітыя зь бялкоў, дадаўшы ваніль.

Глядзіце таксама

рэдагаваць

Літаратура

рэдагаваць

Гэты артыкул створаны з дапамогай матэрыялаў з: Зьміцер Дзядзенка, праект «Наша ежа».

Вонкавыя спасылкі

рэдагаваць