Ямін
Ямін, Амін (Эмін) — мужчынскае імя.
| Ямін лац. Jamin | |
| Ammin | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Amo + Minno |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Амін, Эмін |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Ямін» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Амін, Еміна, Аміна або Емен (Ammin, Emino, Amino, Emenus) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова ам- (імя ліцьвінаў Ямунт; германскае імя Amund) мае значэньне 'актыўны, гарлівы, працавіты' і ўзыходзіць да стараісьляндзкага ama 'турбаваць, непакоіць'[2], а аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Асьміна, Гальмін; германскія імёны Miniatus, Osminna, Galmin) паходзіць ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'[3], minthi 'памяць'[4].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Amin (Amen)[5].
У Польшчы ў 1783 годзе адзначалася прозьвішча Eminowicz[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Васку Саковичу семъ чоловековъ: Яминъ и з своими суседы (1440—1492 гады)[7]; Jaminy… Eminowce… Hominowicze (1744 год)[8]; Marianna Cristiana Emin (1761)[9].
Носьбіты рэдагаваць
Эміновічы (Eminowicz) гербу Даленга[10] — літоўскі шляхецкі род[11].
На гістарычнай Меншчыне існуе вёска Амінавічы, на гістарычнай Браслаўшчыне — Аменішкі.
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 88, 96, 951.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 33.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 5.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 427.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 23.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Dacewicz L. Antroponimia Białegostoku w XVII—XVIII wieku. — Białystok, 2001. S. 108.
- ^ Gajl T. Herby Szlacheckie Rzeczypospolitej Obojga Narodow. — Gdańsk, 2003. S. 270.
- ^ Uruski S. Rodzina, herbarz szlachty polskiej. T. 3. — Warszawa, 1906. S. 381.