Сір’ят
Сір’ят, Сыр’ят, Сур’ят — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Сір’ят лац. Syrjat | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Sirio + Joto |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Сыр’ят, Сур’ят |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Сір’ят» | |
Паходжаньне
рэдагавацьСыры (Sirio) і Ёта (Joto) — імёны германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова сір- (сер-, сіс-) (імёны ліцьвінаў Сіргоўд, Сіргут, Сірмонт; германскія імёны Siriaud, Sergudo, Sirmont) паходзіць ад гоцкага sisu 'чароўны сьпеў, заклён', а аснова -ют- (-ят-) (імёны ліцьвінаў Ютэль, Даўят, Карыят; германскія імёны Jutilo, Dowyatt, Cariatto) — ад гоцкага iuþa, старагерманскага joþ 'дзіцё, народзінец, нашчадак'[2]. Такім парадкам, імя Сур’ят (Сір’ят) азначае «заклятае дзіця»[3]. У гістарычных германскім арэале адзначалася імя Siret[4]. Апроч таго, адзначалася германскае імя Sirada[5] (Sired[6]).
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: от Жирять (XII ст.)[7]; Сурьятъ (1387—1392 гады[8])[9][10]; Сиряту семъица[11], Сиряту чоловекъ[12] (1440—1492 гады); в мещанки виленское… и в зятя их Янка Сирятовича (8 лютага 1514 году)[13]; Лаврин Сирятовичъ[14], Станислав Сирятовичъ[15] (1528 год); iegomość pan Adam Syriatowicz, rotmistrz woiewodztwa Trockiego (23 лістапада 1789 году)[16].
Носьбіты
рэдагаваць- Жырята — жыхар Ноўгараду, які ўпамінаецца ў XII стагодзьдзі[7]
- Сур’ят — літоўскі баярын, які ўпамінаецца паміж 1387 і 1392 гадамі
- Сір’ят — літоўскі баярын, які атрымаў наданьні ад вялікага князя Казімера
- Лаўрын Сіратавіч — вялёнскі баярын, які ўпамінаецца ў попісе войска Вялікага Княства Літоўскага 1528 году
- Станіслаў Сіратавіч — відуклеўскі баярын, які ўпамінаецца ў попісе войска ВКЛ 1528 году
Сыр’ятавічы (Syriatowicz) гербу Шалава — літоўскі шляхецкі род зь Вільні або Віленскага павету[17].
Сыратовічы (Syratowicz) гербаў Любіч і Шалава — літоўскі шляхецкі род, які меў уладаньні на Жамойці[18].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 981, 1345.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 26.
- ^ Barber H. British Family Names: Their Origin and Meaning, with Lists of Scandinavian, Frisian, Anglo-Saxon and Norman Names. — Longon, 1894. P. 48.
- ^ Hartig J. Die münsterländischen Rufnamen im späten Mittelalter. — Köln — Graz, 1967. S. 212.
- ^ Briggs K. An index to personal names in English place-names. — Nottingham, 2023. P. 246.
- ^ а б Зализняк А. А. Древненовгородский диалект. 2-е изд. — М., 2004. С. 368, 739.
- ^ Поручная грамота за Гридка Константиновича (1387—1392), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Грамоти XIV ст. — Київ, 1974. С. 108.
- ^ Українські грамоти. Т. 1. — Київ, 1928. С. 47.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 49.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 50.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 9 (1511—1518). — Vilnius, 2002. P. 224.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 161.
- ^ Перапіс войска Вялікага княства Літоўскага 1528 года. Метрыка Вялікага княства Літоўскага. Кн. 523. — Менск, 2003. С. 164.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 24. — Вильна, 1897. С. 116.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 774.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 5. — Rzeszów, 2001. S. 195.