Рэнэ Віўен
Рэнэ Віўéн (па-француску: Renée Vivien, пры нараджэньні: Pauline Mary Tarn; 11 чэрвеня 1877, Лёндан, Ангельшчына — 18 лістапада 1909, Парыж, Францыя) — брытанская франкамоўная паэтка, пісьменьніца-сымбалістка.
| Рэнэ Віўен | |
| Renée Vivien | |
 | |
| Асабістыя зьвесткі | |
|---|---|
| Імя пры нараджэньні | Pauline Mary Tarn |
| Псэўданімы | R. Vivien, Рэнэ Віўен |
| Нарадзілася | 11 чэрвеня 1877 Лёндан |
| Памерла | 18 лістапада 1909 Парыж |
| Пахаваная | Могілкі Пасі, Парыж |
| Бацькі | John Tarn[d][1] Mary Gillet Bennett[d][1] |
| Сужэнец | Hélène van Zuylen[d][1] і Natalie Clifford Barney[d][1] |
| Літаратурная дзейнасьць | |
| Род дзейнасьці | Паэтка, пісьменьніца |
| Гады творчасьці | 1901-1909 |
| Кірунак | Сымбалізм |
| Мова | Француская |
| Дэбют | 1901 |
| Значныя творы | Sapho, recueil de traductions et d'adaptations des textes de la poétesse grecque Sappho, 1903; Une femme m’apparut, 1904 |
| Подпіс | 
|
Жыцьцяпіс рэдагаваць
Палін Мэры Тэрн нарадзілася ў 1877 годзе ў Лёндане ў заможнай сям'і брытанца і амэрыканкі. Расла ў Лёндане і Парыжы. Пачала пісаць вершы, калі ёй было 6 гадоў[2].
У 1886 годзе ейны бацька памёр. Па дасягненьні паўналецьця ва ўзросьце 21 года яна атрымала спадчыну бацькі і пераехала ў Францыю. Тэрн была адкрытай лесьбійкай. У яе былі раманы з пісьменьніцай Наталі Барні і баранкой Элен ван Зёйлэн, унучкай Джэймса Майера Ротшыльда[3].
Пасьля 1908 году здароўе і душэўны стан паэткі прыкметна пахіснуліся. У 1908 годзе яна зьдзейсніла спробу самагубства, пакутавала на алькагалізм, дэпрэсію і нэрвовую анарэксію[4].
Рэнэ Віўен памерла ў 1909 годзе на 33-м годзе жыцьця. Пахаваная на парыскіх могілках Пасі.
У гонар паэткі была заснаваная Прэмія Рэнэ Віўен, якой узнагароджваюцца францускія паэты і паэткі[5].
Ейнае імя носіць пляц у Парыжы: пляц Рэнэ Віўен у раёне Марэ ў 3-й акрузе сталіцы[6].
Творчасьць рэдагаваць
Ейны першы зборнік вершаў «Этуды і прэлюдыі» (Études et préludes) выйшаў у 1901 годзе[7].
Паэтку часта называлі «Сапфо 1900», бо яна перакладала працы Сапфо. Творчасьць Віўен дапамагла замацаваць за Сапфо рэпутацыю пераважна лесьбійкі[8].
Належыла да розных літаратурных плыняў канцу 19-пачатку 20 стст.: Парнасу, сымбалізму, прэрафаэлізму, а таксама позьняму рамантызму і натурызму часоў Пекнай эпохі (Belle Époque)[9].
Палін Мэры Тэрн пісала вершы пад псэўданімам Рэнэ Віўен. Вядомая санэтамі-адзінаццаціскладнікамі і сымбалісцкімі вершамі. У 1901—1909 гадах яна апублікавала 14 паэтычных зборнікаў, таксама пісала гістарычныя раманы, навэлі.
Ейныя творы былі натхнёныя вандроўкамі і адносінамі з жанчынамі, творчасьцю Джона Кітса, Алджэрнона Чарлза Сўінбэрна і Шарля Бадлера, а таксама элінізмам[10].
12 тамоў вершаў Рэнэ Віўен былі апублікаваныя ў 1901—1910-х гадах, яшчэ 2 тамы выйшлі пасьмяротна ў 1934 годзе[11].
Творы рэдагаваць
• Études et préludes: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1901, 157 p.
• Brumes de fjords: prose poétique, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1902, 122 p.
• Cendres et poussières: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1902, 116 p.
• Évocations: recueil de poèmes, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1903, 164 p.
• Sapho, recueil de traductions et d'adaptations des textes de la poétesse grecque Sappho.
• Du vert au violet, prose poétique, première signature Renée Vivien; Lemerre 1903.
• Une femme m’apparut, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1904, 270 p.
• La Dame à la louve: nouvelles, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1904, 224 p.
• Les Kitharèdes (1904), traductions modernes de huit poétesses grecques.
• La Vénus des aveugles (1904), recueil de poèmes.
• Une femme m’apparut, Paris, Éditions Alphonse Lemerre, 1905, 226 p.
• Poèmes en prose, Paris, Éditions E. Sansot et Cie, 1905-1915, 44 p.
• À l'heure des mains jointes (1906), recueil de poèmes.
• Flambeaux éteints (1907), recueil de poèmes.
• Chansons pour mon ombre (1907).
• Plusieurs proses ironiques et satiriques (1907).
• L'Album de Sylvestre (1908).
• Sillages, Paris, Éditions E. Sansot et Cie, 1908, 189 p.
• Anne Boleyn (1909), biographie.
• Anthologie de ses poèmes en prose après remaniement (1909).
• Œuvres intimes inédites: Le papillon de l'âme, 2011.
• Dans un coin de violettes, recueil posthume de poèmes, 1910).
• Haillons recueil posthume de poèmes, 1910.
• Le Vent des vaisseaux, Paris, Éditions E. Sansot, 1921.
Крыніцы рэдагаваць
- ^ а б в г Kindred Britain
- ^ Jean-Paul Goujon, «Renée Vivien et ses masques», À l'écart, no 2, avril 1980.
- ^ Jean-Paul Goujon, Tes blessures sont plus douces que leurs caresses: vie de Renée Vivien, R. Deforges, 1986.
- ^ Janette Ayachi, «Jealous Love: Natalie Barney & Renée Vivien, Poetry School», Poetry School, 14 septembre 2015.
- ^ Mélanie Hawthorne, Renée Vivien à rebours. Etudes pour un centenaire, Paris, L'Harmattan, novembre 2009, 232 p.
- ^ «Place Renée Vivien, Paris 3e Arrondissement (75103) - Base Adresse Nationale», adresse.data.gouv.fr.
- ^ Mélanie Hawthorne, Renée Vivien à rebours. Etudes pour un centenaire, Paris, L'Harmattan, novembre 2009, 232 p.
- ^ Bartholomot Bessou, Marie-Ange, L'imaginaire du féminin dans l'œuvre de Renée Vivien: de mémoires en mémoire, Clermont-Ferrand, Presses universitaires Blaise Pascal, collection "Cahiers romantiques" no 10, 2004.
- ^ Bac, Claude, Renée Vivien. Inventaire raisonné des livres publiés de 1901 à 1948, éd. Michel Noël, 2003.
- ^ Bac, Claude, Renée Vivien. Inventaire raisonné des livres publiés de 1901 à 1948, éd. Michel Noël, 2003.
- ^ Bac, Claude, Renée Vivien. Inventaire raisonné des livres publiés de 1901 à 1948, éd. Michel Noël, 2003.