Кавярляны
Кавярля́ны[1] (па-расейску: Каверляны) — вёска ў Дзямідавіцкім сельсавеце Койданаўскага раёну Менскай вобласьці Беларусі. За 28 км ад Койданава, 71 км ад Менску, 11 км ад чыгуначнай станцыі Фаніпаль.
| Кавярляны | |
| трансьліт. Kaviarliany | |
.jpg)
| |
| Першыя згадкі: | 1742 |
| Краіна: | Беларусь |
| Вобласьць: | Менская |
| Раён: | Койданаўскі |
| Сельсавет: | Дзямідавіцкі |
| Насельніцтва: | 29 чал. (2010) |
| Часавы пас: | UTC+3 |
| Тэлефонны код: | +375 1716 |
| Паштовы індэкс: | 222721 |
| Нумарны знак: | 5 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 53°46′45.7″ пн. ш. 27°13′45.6″ у. д. / 53.779361° пн. ш. 27.229333° у. д.Каардынаты: 53°46′45.7″ пн. ш. 27°13′45.6″ у. д. / 53.779361° пн. ш. 27.229333° у. д. |
Кавярляны на мапе Беларусі ±   Кавярляны | |
 Галерэя здымкаў у Вікісховішчы
| |
Гісторыя
рэдагавацьДа 1742 году — уладальнікі Крупскія[2]. Пасьля 1742 г. — уладальнікі Арцышэўскія. Да 1772 г. — у складзе Вялікага Княства Літоўскага. З 1841 г. — уладальнікі Нелюбовічы[3]. У пачатку XX стагодзьдзя вёска Кавярляны, 21 двор, 164 жыхары, маёнтак Кавярляны, 1 двор, 46 жыхароў. Да 1917 г. — у складзе Расейскай імпэрыі. Помнік на брацкай магіле савецкіх воінаў, якія загінулі ў Вялікую Айчынную вайну.
Насельніцтва
рэдагаваць- 20 стагодзьдзе: 1991 год — 38 двароў, 68 жыхароў; 1999 год — 47 жыхароў
- 21 стагодзьдзе: 1 студзеня 2004 году — 19 двароў, 35 жыхароў; 2010 год — 29 жыхароў
Літаратура
рэдагаваць- Памяць: Гіст.-дакум. хроніка Дзяржынскага р-на. — Мн.: БЕЛТА, 2004. — 704 с.: іл. ISBN 985-6302-64-1.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Назвы населеных пунктаў Рэспублікі Беларусь: Мінская вобласць: нарматыўны даведнік / І. А. Гапоненка, І. Л. Капылоў, В. П. Лемцюгова і інш.; пад рэд. В. П. Лемцюговай. — Мн.: Тэхналогія, 2003. — 604 с. ISBN 985-458-054-7. (djvu) С. 174
- ^ Духовное завещание от 16 марта 1742 г. Арцишевского Александра об обмене имения Каверляны в Минском воеводстве у Крупского Афанасия на его имение Шоломецы в Речицком повете — РГИА ф.1343 оп.16 д.2885 лл.24-25 (рас.)
- ^ Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich. Tom III: Haag — Kępy. — Warszawa, 1882. — S. 914