Зыгманцішкі[1] (лет. Žygmantiškė) — вёска ў Летуве, каля возера Раўкеты. Уваходзяць у склад Рымшаўскага староства Ігналінскага раёну Ўцянскага павету. Насельніцтва на 2011 год — 9 чалавек. Знаходзяцца за 5 км ад Грышкаўшчыны.

Зыгманцішкі
лац. Zygmanciški
лет. Žygmantiškė
Краіна: Летува
Павет: Уцянскі
Раён: Ігналінскі
Насельніцтва: 9 чал. (2011)
Часавы пас: UTC+2
летні час: UTC+3
Геаграфічныя каардынаты: 55°25′26″ пн. ш. 26°29′46″ у. д. / 55.42389° пн. ш. 26.49611° у. д. / 55.42389; 26.49611Каардынаты: 55°25′26″ пн. ш. 26°29′46″ у. д. / 55.42389° пн. ш. 26.49611° у. д. / 55.42389; 26.49611
Зыгманцішкі на мапе Летувы
Зыгманцішкі
Зыгманцішкі
Зыгманцішкі

Паводле францускага лінгвіста-германіста Раймонда Шмітляйна, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў, імя Жыгімонт цалкам адпавядае германскаму імю Sigimund[2]. Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Żygmont (Zygmont, Żygmunt, Zygmunt, Sigesmund, Sigismund)[3].

Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[4], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[5]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная «лінія Сафарэвіча» (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[6].

Насельніцтва

рэдагаваць
  • 1902 год — 9 чалавек[7]
  1. ^ Вялікі гістарычны атлас Беларусі. У 4 т. Т. 2. — Мінск, 2013. С. 74.
  2. ^ Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 102.
  3. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 179.
  4. ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
  5. ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
  6. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
  7. ^ Алфавитный список населенных мест Ковенской губернии. — Ковна, 1903. С. 211.