Вігер
Вігер — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Вігер лац. Vigier / Vihier | |
| Wiger | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Wigo + Heri |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Вікар |
| Зьвязаныя імёны | Ervig |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Вігер» | |
Паходжаньне
рэдагавацьВігер або Вігар, пазьней Вікер або Вікар (Wiger, Wighar, Wicker, Vikar) і Ервіг (Ervig) — імёны германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -віг- (-вік-) (імёны ліцьвінаў Вігунт, Вігмонт, Лодвік; германскія імёны Wigunt, Wigmunt, Lodvigus) паходзіць ад гоцкага і германскага wigs 'вайна, бойка'[2], а аснова -гер- (-ер-) (імёны ліцьвінаў Герман, Гунтэр, Кіндэр; германскія імёны Herman, Gunter, Kinder) — ад гоцкага harjis[3], германскага heri 'войска, загон' або гоцкага hairus[4], германскага heru 'меч'[5].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Wiker[6].
У рускіх берасьцяных граматах адзначалася германскае імя Вігар[7].
У Польшчы адзначаецца прозьвішча Вігер (Wigier)[8]
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Krystyna Wigier (1811 год)[9].
Носьбіты
рэдагавацьУ гістарычнай Прусіі каля Фрыдлянду існавала вёска Вікераў (Wickerau у 1449 годзе).
На гістарычнай Піншчыне існуюць вёскі Вялікія Вікаравічы і Малыя Вікаравічы.
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 782, 1584.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 143.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 124.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 101, 287.
- ^ Sitzmann A. Die skandinavischen Personennamen in den Birkenrindeninschriften // Scando-Slavica. T. 53, 2007. S. 29.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 357.
- ^ Puszołaty, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego