Італё Кальвіна

Італё Кальвіна (па-італьянску: Italo Calvino; 15 кастрычніка 1923 — 19 верасьня 1985) — італьянскі пісьменьнік, прадстаўнік нэарэалізму.

Італё Кальвіна
Italo Calvino
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	15 кастрычніка 1923(1923-10-15)[…] Сант'яга-дэ-Ляс-Вэгас, Куба
Памёр	19 верасьня 1985(1985-09-19)[…] (61 год) Сіена, Італія
Бацькі	Марыа Кальвіна[d] Ева Мамелі Кальвіна[d]
Сужэнец	Esther Judith Singer[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	раманіст, журналіст, эсэіст,
Гады творчасьці	1975 — цяперашні час
Кірунак	нэарэалізм, постмадэрнізм
Жанр	раман, кароткі аповед
Мова	італьянская мова і француская мова
Дэбют	«Пляц Італіі» (Piazza d’Italia), 1975
Прэміі	Эўрапейская літаратурная прэмія (1976)
Узнагароды	Прэмія Віярэджа[d] (1957) Прэмія Фэльтрынэльлі[d] Аўстрыйская дзяржаўная прэмія па эўрапейскай літаратуры (1976) Ditmar Award[d]
Італё Кальвіна ў Вікісховішчы
http://www.italocalvino.org/

Біяграфія

Нарадзіўся ў Сант'яга-дэ-Ляс-Вэгас (Santiago de Las Vegas) на Кубе, дзе працаваў ягоны бацька. У хуткім часе сям’я вярнулася ў Італію. Дзяцінства правёў у Сан-Рэма, там атрымаў сярэднюю адукацыю.

Напачатку Другой сусьветнай вайны перапыніў навучаньне на аграрным факультэце і ў 1943 годзе далучыўся да партызанскага руху. У 1945 годзе пераяжджае ў Турын, дзе супрацоўнічае ў розных газэтах. Стаецца чальцом Камуністычнай партыі.

Пасьля вайны зноў вучыцца, але на філялягічным факультэце.

У 1947 годзе скончыў унівэрсытэт, абараніўшы дыплёмную працу па творчасьці Джозэфа Конрада, і пачаў працаваць у камуністычнай газэце «L’Unità».

З дапамогай сяброў-пісьменьнікаў Чэзарэ Павэзэ і Эліё Вітарыні Італё Кальвіна выдаў першую кнігу «Сьцежка павучыных гнёздаў» (Il sentiero dei nidi di ragno) — нэарэалістычную аповесьць, заснаваную на ўласным партызанскім досьведзе, а ў 1949 годзе — зборнік апавяданьняў «Апошнім прыходзіць груган» (Ultimo viene il corvo). Абедзьве кнігі зьявіліся ў асяродзьдзі нэарэалізму. У гэты пэрыяд выходзіць і кніга «Юнакі з По» (I giovani del Po), нэарэалістычная і пралетарская паводле тэматыкі, блізкая да прозы Ч.Павэзэ.

У 1952 годзе Італё Кальвіна пакідае сацыяльную, рэалістычную літаратуру і прысьвячае сябе фантастыцы. Выходзяць творы «Раздвоены віконт» (Il visconte dimezzato), «Барон на дрэве» (Il barone rampante) і «Рыцар, які не існуе» (Il cavaliere inesistente), якія складаюць трылёгію з назовам «Нашыя продкі» (I nostri antenati). Трылёгія малюе алегарычны вобраз сучаснага чалавека. У 1956 годзе Італё Кальвіна выдае зборнік «Італьянскія казкі» (Fiabe Italiane). У 1963 годзе выйшаў зборнік апавяданьняў для дзяцей «Маркавальда, альбо Поры году ў горадзе» (Marcovaldo, ovvero le stagioni in cittá).

У 1964 годзе пісьменьнік наведвае Парыж, знаёміцца з Ралянам Бартам і Клёдам Леві-Стросам і захапляецца сацыялёгіяй, касмалёгіяй і сэміётыкай. Новыя зацікаўленасьці паўплывалі і на ягоную творчасьць: неўзабаве выходзіць зборнік апавяданьняў «Космакамічныя гісторыі» (1965), а ў 1969 годзе — раман «Замак скрыжаваных лёсаў» (Il castello dei destini incrociati). Гэтыя, а таксама наступныя творы ствараліся пад значным уплывам фантастыкі і сюррэалізму: «Нябачныя гарады» (Le cittá invisibili, 1972), «Калі адной зімовай ноччу вандроўнік...» (Se una notte d’inverno un viaggiatore.., 1979).

У 1975 годзе пісьменьнік стаўся ганаровым сябрам Амэрыканскай Акадэміі, у наступным годзе атрымаў Аўстрыйскую Дзяржаўную прэмію за эўрапейскую літаратуру.

У 1983 годзе выйшаў зборнік «Палёмар».

Памёр Італё Кальвіна ў Сіене ў 1985 годзе.