Eurostar
Eurostar (з анг. — «Эўрастар, Юрастар») — інтэрнацыянальная пасажырская кампанія хуткаснай чыгункі, якая злучае Нямеччыну, Нідэрлянды, Бэльгію, Францыю і Злучанае Каралеўства.
.svg){kind=logo} | |
 | |
| Заснаваная | 14 лістапада 1994 |
|---|---|
| Краіна | |
Перавозкі ажыцьцяўляе Eurostar Group, якая ўзьнікла вынікам узьяднаньня Eurostar, якая займалася перавозкамі праз тунэлі, і Thalys, якая займалася перавозкамі па кантынэнтальнай Эўропе. Эўрастар праходзіць этап інавацыі як кампаніі і плянуе перавозіць да 30 мільёнаў пасажыраў штогод да 2030 году[1].
Тунэль праз Ля-Манш займае першае месца па падводнай сэкцыі сярод усіх тунэляў сьвету[a], а таксама трэцяе месца ў сьвеце водле працягласьці (пасьля Сэйкану і Гатардскага базіснага тунэлю).
Гісторыя
рэдагаваць.JPG)
Канцэпцыя
рэдагавацьГісторыя Эўрастару пачалася з вырашэньня зьяднаць Францыю і Злучанае Каралеўства падводным чыгуначным тунэлем у 1986 годзе. Мінулым разам такі самы працэс пачаўся ў 1974, але хутка быў закінуты. Тунэль адчыніўся 6 траўня 1994[2].
Аднача тунэль плянаваўся як тунэль для перавозкі машын паміж Фоўкстоўнам і Кале, аднак адчыненьне тунэлю таксама дало магчымасьць ажыцьцяўляць перавозкі з боку кантынэнтальнай Эўропы ўбок Злучанага Каралеўства (і наадварот). British Rail і SNCF дамовіліся карыстаць палову тунэльных перавозак з гэтай мэтай. У 1987 Злучанае Каралеўства, Францыя і Бэльгія зладзілі інтэрнацыянальны праект з мэтай распрацоўкі цягніка, які б мог перавозіць пасажыраў пад такім доўгім тунэлям, і адпаведнага плянаваньня. Францыя апэравала хуткасныя TGV з 1981 году і пачала будаўніцтва новай хуткаснай лініі паміж Парыжам і тунэлем празь Ля-Манш, LGV Nord. Француская тэхналёгія TGV была абраная як новы стандарт для цягніка. У сьнежні 1989 былі замоўленыя 30 складаў францускіх цягнікоў, але з пэўнымі брытанскімі і бэльгійскімі элемэнтамі. 20 чэрвеня 1993 году першы цягнік праехаў па тунэлю да Злучанага Каралеўства[3].
Запуск сэрвісу
рэдагаваць14 лістападу 1994 року стаўся першы запуск цягніку ад лёнданскай станцыі Ўатэрлёо да Паўночнага вакзалу у Парыжы і да станцыі «Брусэль-Паўднёвы» у Брусэлі.
У 1995 была дасягнута сярэдняя хуткасьць у 171,5 кілямэтраў ад Лёндану да Парыжу. 8 студзеня 1996, Эўрастар запусьціў сэрвіс з другой чыгуначнай станцыі ў Злучаным Каралеўстве, калі быў пабудаваны міжнародны вакзал Ашфард[4] Тым самым годам Эўрастар адчыніла рэгулярны маршрут у Дыснэйлэнд.
У 1997 Эўрастар запусьціла зімовы маршрут у Францускія Альпы, а ў 2002 — летні ў Авіньён-Цэнтральны[5]. Маршрут працаваў да 2014, калі ён быў заменены больш доўгім маршрутам у Ліён і Марсэль.
У 2003 годзе было кагчаткова скончана будаўніцтва хуткаснай чыгункі ад Лёндану да тунэлю.
14 лістапада 2007 году зь вялікай рэклямнай кампаніяй Эўрастар перанесла свой хаб у Сэнт-Панкрас (Лёндан).
Сэрвіс з Лёндану ў Амстэрдам быў запушчаны ў 2018 годзе (назад дабірацца трэба было з перасадкай праз Брусэль), у 2020 была запушчаная лінія Амстэрдам-Лёндан[6].
Рэкорды
рэдагаваць30 ліпеня 2003 року цягнікі Эўрастар усталявалі рэкордную хуткасьць у 334,7 км/гадз на брытанскай частцы чыгунцы.
16 траўня 2006 году Эўрастар усталяваў сусьветны рэкорд па працягласьці адзінага хуткаснага маршруту (Лёндан-Канны, 1421 кілямэтраў)[7].
У 2007 годзе былі ажыцьцёўлены рэйсы Парыж-Лёндан за 2 гадзіны 3 хвіліны (першае прыбыцьцё на новую станцыю Сэнт-Панкрас) і Брусэль-Лёндан за 1 гадзіну 47 хвілін[8][9].
Рэгіянальны Эўрастар і Nightstar
рэдагавацьАрыгінальныя прапановы Эўрастару ўлучалі наўпроставыя маршруты да Брусэлю і Парыжу зь месцаў апоўначы ад Лёндану: Манчэстэр-Пікадыллі праз Birmingham New Street на Чыгунцы Заходняга ўзьбярэжжа і Лідс і Глазга-Цэнтральны праз Эдынбург-Ўэйвэрлі, Ньюкасл і Ёрк (чыгуначная станцыя) на Чыгунцы Ўсходняга ўзьбярэжжа[10].
Было пабудавана сем чатырнаццацівагонных цягнікоў «Апоўначы ад Лёндану» для Рэгіянальнага Эўрастару, але задума ніколі не была рэалізавана. Заплянаваны час шляху ў 9 гадзін ад Глазга да Парыжу падчас росту нізкабюджэтных авіяліній (1990-я) зрабілі пляны грашова марнымі, паколькі авіялініі былі і таньней, і хутчэй[11]. Сярод імаверных прычын вылучаліся захады ўраду і прыватызацыя брытанскай чыгункі. Тры зь лякаматываў былі аддадзеныя Great North Eastern Railway для пашырэньня паслуг(?) ад Кінгс-Кросс у Ёрк, а пазьней Лідс[12]. Ліцэнзія скончылася ў 2005 і большасьць цягнікоў было перададзена SNCF для сыстэм TGV.
Міжнародны спальны цягнік таксама плянаваўся. Ён б злучаў тыя самыя лініі з дадаткам Вялікай заходняй магістралі да Кардыф-Цэнтральнага[13]. Праект закінуўся на стадыі праектаваньня і цягнікі былі перададзены Via Rail у Канадзе.
Заўвагі
рэдагаваць- ^ Джэйн Гілбэрт (1 сьнежня 2006). "працоўныя 'Chunnel' зьядналі Францыю і Злучанае Каралеўства". Дзённы пост. Rotorua, Новая Зэляндыя: APN New Zealand
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Новая дынаміка Эўрастар (анг.) Праверана 30 жніўня 2024 г.
- ^ Прэзыдэнт і Каралева адчыняюць чыгуначны тунэль (анг.) Праверана 30 жніўня 2024 г.
- ^ Эўрастар. Нашая гісторыя (анг.) Праверана 30 жніўня 2024 г.
- ^ Эўрастар адзначае дезсяцігодзьдзе на Ашфардзкім вакзале (анг.) Праверана 30 жніўня 2024 г.
- ^ Як вырас сэрвіс Эўрастар за 20 гадоў (анг.) Праверана 30 жніўня 2024 г.
- ^ Эўрастар плянуе наўпроставы цягнік Асмтэрдам-Лёндан (анг.) Праверана 30 жніўня 2024 г.
- ^ Эўрастар усталявала новы рэкорд Гінэсу (анг.) Праверана 31 жніўня 2024 г.
- ^ Эўрастар усталёўвае рэкорд Парыж-Лёндан (анг.) Праверана 31 жніўня 2024 г.
- ^ Эўрастар далучыла Брусэль да "дзвухгадзіннага клюбу" новым хуткасным рэкордам (анг.) Праверана 31 жніўня 2024 г.
- ^ Міністэрства транспарту. Ацэнка працы Эўрастару на рэгіянальных лініях (анг.) Праверана 2 верасьня 2024 г.
- ^ Пашырэньне Эўрастару пад сумневам (анг.) Праверана 2 верасьня 2024 г.
- ^ Высакахуткасныя цягнікі GNER выпісаны (анг.) Праверана 2 верасьня 2024 г.
- ^ Міхаэль Гуэрра. Другі шанец для спальных цягнікоў Эўрастар (PDF-файл) (анг.) Праверана 8 верасьня 2024 г.
| Гэта — накід артыкула. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |