Ярыла (імя)
Ярыла (Арэла, Эрэла, Арэль), Ярала — мужчынскае імя.
| Ярыла лац. Jaryła | |
| Arilo | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія славянскія |
| Утворанае ад | Ahr + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Ярала, Арэла, Эрэла, Арэль |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Ярыла» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАрыла (Arilo[1], Arila) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова ар- (імёны ліцьвінаў Арвід, Арман, Ярмунд; германскія імёны Arvid, Arman, Aramund) паходзіць ад гоцкага ara 'арол'[3].
Усходнеславянскае імя Ярыла выводзяць ад старажытнарускага ꙗра 'вясна'[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: от Яриль (XII ст.)[5]; город Жодишки дал и записал вечно пану Григорю и его панем, и их детем и напотом будучим их щадком, з бояры, и с челядю неволною, і людми служебными и тяглыми… а Даца Ериловича (24 сакавіка 1516 году)[6]; Bohdan Jarylowic (1558 год)[7]; Anthon Jarzyłowicz… Czimoch Jaryłowicz… Czimoch Jaryłowic… Czimoch Jarzyłowicz… Waszko Jaryłowicz (1561—1566 гады)[8]; Богданова Яраловая (1564 год); славентый Опанасъ Ярыловичъ (19 сакавіка 1614 году)[9]; Gabriel Arelewicz (1805 год)[10]; Marcin Erelawicz (1807 год)[11].
Носьбіты
рэдагаваць- Ярыла — ва ўсходнеславянскай міталёгіі бог сонца, вясны, урадлівасьці й пачуцьцёвага каханьня
- Ярыла — жыхар Ноўгараду, які ўпамінаецца ў XII стагодзьдзі[5]
- Багданая Яралавая — васіліская баярыня, якія ўпамінаецца ў 1564 годзе
- Марына Арэлаўна — вількамірская зямянка, якая ўпамінаецца ў 1598 годзе[12]
На гістарычнай Віленшчыне існаваў фальварак Арэлішкі (Oreliszki)[13].
На 1903 год існавалі засьценкі Арэлішкі і Арэлаўка ў Вількамірскім павеце Ковенскай губэрні[14].
На 1904 год існавала вёска Ярылава (Ярылова) у Парэцкім павеце Смаленскай губэрні[15].
На гістарычных Ваўкавышчыне і Гарадзеншчыне існуюць вёскі з назвай Ярылаўка.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule. T. III: Les noms de personnes contenus dans les noms de lieux. — Paris, 1985. P. 231.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 136, 991.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 59.
- ^ Ярило // Этимологический словарь русского языка = Russisches etymologisches Wörterbuch: в 4 т. / авт.-сост. М. Фасмер; пер. с нем. и доп. чл.‑кор. АН СССР О. Н. Трубачёва, под ред. и с предисл. проф. Б. А. Ларина [т. I]. — Изд. 2-е, стер. Т. 4. — М., 1987. С. 559.
- ^ а б Зализняк А. А. Древненовгородский диалект. 2-е изд. — М., 2004. С. 447, 822.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 9 (1511—1518). — Vilnius, 2002. P. 170.
- ^ Писцовая книга Гродненской экономии с прибавлениями, изданная Виленской Комиссией для разбора древних актов. Ч. 1. — Вильна, 1881. С. 136—137, 139.
- ^ Писцовая книга бывшего пинского староства составленная по повелению короля Сигизмунда Августа в 1561—1566 годах пинским и кобринским старостой Лаврином Войной. Ч. 1. — Вильна, 1874. С. 126, 252, 254, 256, 260, 266.
- ^ Архив Юго-Западной России. Ч. 8, т. 5. — Киев, 1907. С. 316.
- ^ Kielmy, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
- ^ Kroże, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 6. ― Вильна, 1908. С. 108.
- ^ Inwentarze majątków w powiecie wileńskim w latach 1847—1853, Genealogia Wileńszczyzny
- ^ Алфавитный список населенных мест Ковенской губернии. — Ковна, 1903. С. 129.
- ^ Список населенных мест Смоленской губернии. — Смоленск, 1904. С. 329.