Ярна
Ярна, Арн (Арнь), Аран (Яран, Ярань) — мужчынскае імя.
| Ярна лац. Jarna | |
| Arno | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Аран, Арн, Арнь, Яран, Ярань |
| Зьвязаныя імёны | Арнольд, Арнат |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Ярна» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАрын, Аран, Арн або Арна (Arin, Aran, Arn, Arno) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова арн- паходзіць ад стараверхненямецкага arn 'арол'[2]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Арнольд (Ярнольт), Арнат; адзначаліся германскія імёны Arnold (Arnolt, Ernold), Arnad. Апроч таго, існуе іменная аснова ар-, якая паходзіць ад гоцкага ara 'арол'[3].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Jarno (Ernus), Arnko, Jarnusz, Jarnołt (Jarnułt, Jernułt, Arnołt, Arnułt, Arnoldus, Arnaldus, Ernoldus)[4].
У Чэхіі гістарычна бытавала германскае імя Arnušt[5].
У Прусіі бытавала імя Arneke / Arnike[a] (1419, 1425 і 1437 гады)[7].
У Польшчы ў 1579 годзе адзначалася прозьвішча Jaroniewicz, у 1655 годзе — Jaroniowicz[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: villa dicta Jarinicze (11 чэрвеня 1407 году)[9]; Orany… Jarniew (1744 год)[10]; Aranowicz (1763 год)[11]; Justyna Jozefata Orniewicz (1799 год)[12]; Antoni Jaranowicz (1802 год)[13]; Mikołaj Ornowicz (1807 год)[14][b].
Носьбіты
рэдагавацьАрановічы (Aranowicz) — літоўскі шляхецкі род з Троцкага ваяводзтва[17].
Яраневічы (Jaroniewicz) — літоўскі шляхецкі род[18][19].
Арановічы (Oranowicz) — літоўскі шляхецкі род з Ваўкавыскага павету[20].
З германскім (паўночнагерманскім) імём Arni (Arne) зьвязваюць назву вёскі Ярнева на гістарычнай Слонімшчыне[21].
Назву Араны маюць места на гістарычнай Троччыне, вёска на гістарычнай Ваўкавышчыне і гістарычная мясцовасьць ў Менску. У гістарычнай Прусіі існуюць вёскі Арнаў і Арнова.
Заўвагі
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ а б Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 138.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 7.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 59.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 7—8, 278—279.
- ^ Svoboda J. Bemerkungen über alttschechische Personennamen deutscher Herkunft // Onomastica Slavogermanica. III. — Berlin, 1967. S. 37.
- ^ Heintze A. Die deutschen Familien-Namen, geschichtlich, geographisch, sprachlich. — Halle, 1903. S. 100.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 13.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 2: H—Mą. — Kraków, 2009. S. 112.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 72.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 140.
- ^ Popiel, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
- ^ Poporcie, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
- ^ Piwoszuny, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego
- ^ Ambor, Nordic Names
- ^ Popisy wojskowe pospolitego ruszenia Wielkiego Księstwa Litewskiego (1524—1566). — Białystok, 2018. S. 37.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 4. — Warszawa, 1936. S. 110.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 6. — Warszawa, 1936. S. 178.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 6. — Rzeszów, 2006. S. 169.
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 9. — Warszawa, 1937. S. 173.
- ^ Рыдзевская Е. А. К варяжскому вопросу // Известия Академии наук СССР. Серия VII. № 7, 1934. С. 532.