Шарль Эжэн дэ Фуко

Шарль Эжэн дэ Фуко (па-француску: Charles Eugène de Foucauld de Ponbriand; 15 верасьня 1858, Страсбург — 1 сьнежня 1916) — манах-трапіст, пустэльнік, дасьледнік Афрыкі. У 2005 годзе Рыма-каталіцкая царква прылічыла Шарля дэ Фуко да ліку блажэнных. Фуко напісаў кнігу «Reconnaissance au Maroc», акрамя таго вядомыя ягоныя працы па лінгвістыцы і паэзіі туарэгаў.

Шарль Эжэн дэ Фуко
Дата нараджэньня	15 верасьня 1858(1858-09-15)[…]
Месца нараджэньня	Страсбург
Дата сьмерці	1 сьнежня 1916(1916-12-01)[…] (58 гадоў)
Месца сьмерці	Таманрасэт[d], Альжыр
Прычына сьмерці	агнястрэльная рана[d]
Месца пахаваньня	El Menia[d] Таманрасэт[d]
Месца вучобы	Сэн-Сір[d] Ліцэй Анры Пуанкарэ[d] Lycée privé Sainte-Geneviève[d] Cavalry Training School Saumur[d]
Занятак	каталіцкі сьвятар, падарожнік-дасьледнік, афіцэр, філёляг, місіянэр, географ, мовазнавец, перакладнік, картограф, салдат, пустэльнік, regular priest, сьвятар
Навуковая сфэра	вайсковая справа, падарожнік-дасьледнік[d], душапастырства[d], манаства[d], hermitage[d], Вялікія геаграфічныя адкрыцьці[d] і monastic life[d]
Псэўданімы	Joseph Aleman
Бацька	Édouard de Foucauld de Pontbriand[d]
Маці	Élisabeth Beaudet de Morlet[d]
Узнагароды	Патрон спецыяльнай ваеннай школы Сен-Сір[d]
Подпіс
Шарль Эжэн дэ Фуко ў Вікісховішчы

У 1883—1884 гг. выдаючы сябе за габрэя-гандляра ў адзіночку падарожнічаў па паўднёвым Марока, перайшоў горы Атлас і далей вандраваў па Альжырскай Сахары.

Пазьней Фуко ўступіў у ордэн трапістаў і атрымаў дазвол прапаведваць у Сахары сярод туарэгаў нагор’я Ахагар. Больш за 16 гадоў ён там жыў як мясцовы жыхар і займаўся вывучэньнем звычаяў і нораваў туарэгаў, якіх спрабаваў зьвярнуць ў хрысьціянства. Частка зь іх пачытала Фуко як «вялікага марабута».

Фуко загінуў 1 сьнежня 1916 году ў час паўстаньня туарэгаў, пахаваны ў аазісе Аль-Джулія ў Альжыры.