Уладзіслаў Суркоў
Гэты артыкул патрабуе ўдакладненьня артаграфіі. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, адрэдагаваўшы яго (дапамога). |
Уладзісла́ў Ю́р’евіч Сурко́ў (па-расейску: Владислав Юрьевич Сурков; нарадзіўся 21 верасьня 1964 году, вёска Сонцава, Ліпецкая вобласьць, Расея) — расейскі дзяржаўны дзяяч, аўтар канцэпцыі «сувэрэннай дэмакратыі». Памочнік прэзыдэнта Расейскай Фэдэрацыі (з 20 верасьня 2013 г.)[1][2]. Раней намесьнік старшыні Ўраду Расейскай Фэдэрацыі — кіраўнік апарату Ўрада Расейскай Фэдэрацыі (2012—2013).
| Уладзіслаў Суркоў | |
| па-расейску: Владислав Юрьевич Сурков | |
 У 2010 годзе | |
| Памочнік прэзыдэнта Расеі | |
|---|---|
| 20 верасьня 2013 — цяперашні час | |
| Прэзыдэнт: | Уладзімер Пуцін |
| Прэм’ер-міністар: | Дзьмітры Мядзьведзеў |
| Намесьнік старшыні ўраду Расеі, Кіраўнік апарату ўраду Расеі | |
| 21 траўня 2012 — 8 траўня 2013 | |
| Прэзыдэнт: | Уладзімер Пуцін |
| Прэм’ер-міністар: | Дзьмітры Мядзьведзеў |
| Намесьнік старшыні ўраду Расеі | |
| 27 сьнежня 2011 — 21 траўня 2012 | |
| Прэзыдэнт: | Дзьмітры Мядзьведзеў |
| Прэм’ер-міністар: | Уладзімер Пуцін |
| Намесьнік старшыні ўраду Расеі | |
| 27 сьнежня 2011 — 21 траўня 2012 | |
| Прэзыдэнт: | Дзьмітры Мядзьведзеў |
| Прэм’ер-міністар: | Уладзімер Пуцін |
| Намесьнік кіраўніка адміністрацыі прэзыдэнта Расеі | |
| 3 жніўня 1999 — 12 траўня 2008 | |
| Прэзыдэнт: |
Барыс Ельцын Уладзімер Пуцін Дзьмітры Мядзьведзеў |
| Асабістыя зьвесткі | |
| Нарадзіўся: |
21 верасьня 1964 (60 гадоў) в. Сонцава, Чаплыгінскі раён, Ліпецкая вобласьць, Расея |
| Партыя: | Адзіная Расея |
| Сужэнец: |
1. Юлія Пятроўна (у дзявоцтве Лукаянава) Вішнеўская (1968 г. н.) з 1987 году по 1996 год; 2. Натальля Васільевна Дубавіцкая (1973 г. н.) з 1996 году, афіцыйна — з 2004 году |
| Дзеці: |
|
| Бацька: | Юры Данілбекавіч Дудаеў |
| Маці: | Зоя Антонаўна Суркова |
| Адукацыя: | вышэйшая, эканамічная |
| Узнагароды: | |
| |
Паходжаньне
рэдагавацьПершыя пяць гадоў свайго жыцьця Ўладзіслаў Суркоў пражыў у Чачэна-Інгускай АССР. У 1959 годзе яго будучая маці, выпускніца Тамбоўскага пэдагагічнага інстытуту Зоя Антонаўна Суркова (1936 г.н.) па разьмеркаваньні была накіравана на працу школьным настаўнікам у сяло Дуба-Юрт Чачэна-Інгускай АССР. У школе яна пазнаёмілася з настаўнікам малодшых клясаў Юрыем (пры нараджэньні — Андарбекам) Данілбекавічам Дудаевым (1942 г.н.), за якога выйшла замуж і 21 верасьня 1964 г. у іх нарадзіўся сын.
Адукацыя
рэдагавацьВучыўся ў Маскоўскім інстытуце сталі і сплаваў (МІСіС) у 1982—1983 гадах і тры гады — у Маскоўскім інстытуце культуры на факультэце рэжысуры масавых тэатралізаваных прадстаўленьняў, але ня скончыў гэтыя ВНУ. У канцы 1990-х гадоў скончыў Міжнародны ўнівэрсытэт у Маскве, магістр эканамічных навук. Уладальнік прафэсійнага сертыфіката ў галіне сувязяў з грамадзкасьцю РАСО. Валодае ангельскай мовай.
Асабістае жыцьцё
рэдагавацьПершая жонка — Юлія Пятроўна Вішнеўская (прозьвішча па першым мужу), у дзявоцтве Лукаянава (нар. 24 сьнежня 1966 году), стваральніца Музэя ўнікальных лялек у Маскве, пражывае ў Лёндане. Другая жонка — Натальля Васільеўна Дубавіцкая (нар. 15 сьнежня 1973), намесьнік генэральнага дырэктара па сувязях з грамадзкасьцю ААТ «Група прамысловых прадпрыемстваў РКП». Да 1998 году працавала асабістым пісарам Суркова. У 1998—2006 гг. — кіраўнік фірмы «Майстэрня вытанчаных рашэнняў 21-га стагоддзя», якая спэцыялізуецца на дызайне інтэр’ераў. Па афіцыйных дадзеных, за 2010 год зарабіла 85 200 000 рублёў, за 2011-ы — 125,2. Дзеці: Арцём Суркоў (1987) — сын Юліі Вішнеўскай ад першага шлюбу, быў усыноўленым Сурковым ў маленстве; у другім шлюбе ў Суркова нарадзілася трое дзяцей: Раман (2002 г.), Марыя (2004 г.) і Цімур (2010 г.).
Дзяржаўная дзейнасьць
рэдагаваць
У 1983—1985 гадах служыў у Савецкім войску, у адной з артылерыйскіх частак Паўднёвай групы войскаў у Вугоршчыне. У 2000-я гады міністар абароны Расеі Сяргей Іваноў распавёў, што Суркоў праходзіў тэрміновую службу ў спэцназе Галоўнага разьведвальнага ўпраўленьня. Дадзены факт пацьвердзіў таксама бацька Суркова.
У 1987 годзе ўзначаліў рэклямны аддзел кіраванага Міхаілам Хадаркоўскім Цэнтру міжгаліновых навукова-тэхнічных праграмаў Фонду моладзевай ініцыятывы пры Фрунзенскім райкаме ВЛКСМ г. Масквы. Спачатку працаваў там у якасьці целаахоўніка Хадаркоўскага.
У 1988 годзе ўзначальваў агенцтва рынкавых камунікацыяў «Метапрэс».
У 1992 годзе — прэзыдэнт, віцэ-прэзыдэнт Расейскай асацыяцыі рэклямадаўцаў.
У 1991—1996 гадах займаў кіруючыя пасады ў Таварыстве крэдытна-фінансавых прадпрыемстваў «Менатэп» (якое ў той час узначальваў Міхаіл Хадаркоўскі), у далейшым — банка «Менатэп».
У 1996—1997 гадах — намесьнік кіраўніка, кіраўнік Дэпартаманта па сувязях з грамадзкасьцю ЗАТ «Распрам»; першы намесьнік старшыні Рады камэрцыйнага інавацыйнага банка «Альфа-Банк», з уладальнікам якога Міхаілам Фрыдманам ён сябраваў з часу сумеснага пражываньня ў інтэрнаце МІСіС.
У 1998—1999 гадах — першы намесьнік генэральнага дырэктара, дырэктар па сувязях з грамадзкасьцю ААТ «Грамадзкае расейскае тэлебачаньне».
У 1999 годзе — памочнік кіраўніка Адміністрацыі Прэзыдэнта Расейскай Фэдэрацыі.
Са жніўня 1999 году — намесьнік кіраўніка Адміністрацыі Прэзыдэнта Расейскай Фэдэрацыі. Лічыцца адным са стваральнікаў і ідэолягаў партыі «Адзіная Расія». У інтэрвію агенцтву Інтэрфакс 27 сьнежня 2011 г. пры адстаўцы з пасады намесьніка кіраўніка Адміністрацыі Прэзыдэнта Расеі Суркоў сьцьвярджаў, што: "Я быў у ліку тых, хто дапамагаў прэзідэнту Ельцыну ажыцьцявіць мірны пераход улады. У ліку тых, хто дапамагаў прэзідэнту Пуціну стабілізаваць палітычную сыстэму. Першым творам Суркова СМІ называлі перадвыбарчы блёк «Адзінства», створаны ў 1999 годзе ў якасьці процігі блёку Яўгена Прымакова і Юрыя Лужкова «Айчына — Уся Расея». Яго праектамі былі таксама стварэньне выбарчага блёка «Радзіма» (2003) і «партыі ўлады» «Адзіная Расея» (2003), а таксама другой «партыі ўлады» — «Справядлівая Расея: Радзіма / Пенсіянеры / Жыцьцё» (2006). Адзін з натхняльнікаў праектаў «Ідучыя разам» (2000) і руху «Нашы» (2005).
У 2003 годзе заявіў аб магчымым прадастаўленьні Чачэнскай рэспубліцы «аўтаноміі» у складзе Расеі.
З сакавіка 2004 году — намесьнік кіраўніка Адміністрацыі Прэзыдэнта Расейскай Фэдэрацыі — памочнік Прэзыдэнта Расейскай Фэдэрацыі.
У жніўні 2004 году ўвайшоў у Раду дырэктараў ААТ «АК Транснафтапрадукт», у верасьні таго ж году — абраны старшынём рады дырэктараў кампаніі[3].
З 15 траўня 2008 году — першы намесьнік кіраўніка адміністрацыі Прэзыдэнта Расейскай Фэдэрацыі[4].
3ь 1 сьнежня 2009 прызначаны кіраўніком рабочай групы «па распрацоўцы праекта стварэньня тэрытарыяльна адасобленага комплексу для развіцьця даследаваньняў і распрацовак і камерцыялізацыі іх вынікаў».
У чэрвені 2010 году ўвайшоў у склад Апякунскай рады Фонду «СКОЛКАВА».
З 2010 году — сябра апякунскай рады Фонду «СКОЛКАВА».
27 сьнежня 2011 прызначаны намесьнікам Старшыні Ўрада Расейскай Фэдэрацыі.
21 траўня 2012 году прызначаны намесьнікам старшыні Ўрада Расейскай Фэдэрацыі — кіраўніком апарату Ўрада Расейскай Фэдэрацыі[5][6].
9 чэрвеня 2012 прызначаны кіраўніком Урадавай камісіі па разьвіцьці тэлерадыёвяшчаньня.
У чэрвені 2012 Суркову даручана курыраваць сродкі масавай інфармацыі, юстыцыю, узаемадзеяньне з судамі і пракуратурай, статыстыку.
З 12 жніўня 2012 году па 9 верасьня 2013 году — старшыня Камісіі па пытаньнях рэлігійных аб’яднаньняў пры ўрадзе РФ[7]. Выступіў супраць праекту закона, які забараняе дзяржслужачым валодаць нерухомасьцю за мяжой.
1 траўня 2013 году, выступаючы зь лекцыяй у Лёнданскай школе эканомікі, сьцьвярджаў, што сьледчыя СК Расеі, нягледзячы на ўзбуджаную крымінальную справу, не валодаюць доказамі аб крадзяжах у інавацыйным цэнтры Сколкава[8]. Гэты выступ, якое шэраг аглядальнікаў расцанілі як ціск на сьледзтва, выклікала канфлікт са Сьледчым камітэтам Расейскай Фэдэрацыі.
7 траўня 2013 году прэзыдэнт Расейскай Фэдэрацыі крытыкаваў работу ўрада, якое, па ацэнцы Пуціна, не выканала яго даручэньня нават на траціну. Рэагуючы на крытыку, Суркоў пярэчыў кіраўніку дзяржавы па шэрагу пытаньняў і пры тэлекамэрамі спрачаўся з Пуціным. Некаторыя аналітыкі палічылі менавіта сварку з Пуціным прычынай звальненьня Суркова на наступны дзень.
8 траўня 2013 году звольнены Пуціным з пасады намесьніка старшыні Ўрада Расейскай Фэдэрацыі — з фармулёўкай «па ўласным жаданьні». Адстаўку Суркова ацанілі як «выбітны палітычны розум Крамля», заходні друк успрыняла як удар па пазыцыях прэм’ер-міністра Дз. Мядзьведзева, члены кабінэта якога па меры нарастаньня няўдач у эканоміцы і пратэсных настрояў выбываюць зь вялікай палітыкі адзін за адным.
З 20 верасьня 2013 году — памочнік прэзыдэнта Расейскай Фэдэрацыі. Займаецца пытаньнямі ўзаемаадносінаў з Абхазіяй і Паўднёвай Асеціяй.
У траўні 2014 году ў якасьці памочніка прэзыдэнта РФ выяжджаў у Абхазію і спрабаваў урэгуляваць ўнутрыпалітычны крызіс у Абхазіі[9].
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Уладзіслаў Суркоў прызначаны памочнікам Пуціна
- ^ 'Шэры кардынал' Суркоў афіцыйна вярнуўся ў Крэмль(недаступная спасылка)
- ^ Другі намесьнік кіраўніка Адміністрацыі, Уладзіслаў Суркоў, займае пост старшыні праўленьня «Транснафтапрадукта»
- ^ Створаны рада пры прэзідэнце РФ па развіцці інфармацыйнага грамадства
- ^ Газета The Financial Times абрала 25 самых «цікавых» расейцаў(недаступная спасылка)
- ^ Сямашка і Суркоў абмеркавалі перспектывы развіцця беларуска-расійскага навукова-тэхнічнага супрацоўніцтва
- ^ Суркоў пазбавіўся ад часткі абавязкаў
- ^ Названыя самыя багатыя чыноўнікі Крамля(недаступная спасылка)
- ^ Суркоў: РФ не скароціць выдаткі па падтрымцы Абхазіі, нягледзячы на няпростую сітуацыю(недаступная спасылка)