Пунктуацыя

сыстэма правілаў выкарыстаньня знакаў прыпынку

Пунктуа́цыя (па-лацінску: punctuatio: ад punctum — «кропка») — унармаваная сыстэма правілаў ужываньня на пісьме знакаў прыпынку дзеля падзяленьня тэксту адпаведна ягоным лягічных, сынтаксічных ды інтанацыйных асаблівасьцяў.

Табліца знакаў пунктуацыі рэдагаваць

Сымбаль Назва Функцыя
. кропка Сканчае сказы, пазначае скарачэньні.
, коска Аддзяляе граматычна раўнапраўныя часткі ў складаных сказах, некалькі элемэнтаў у пералічэньні, звароты.
; кропка з коскай Функцыянальна падобная да коскі, аднак аддзяляе складаныя (альбо ўскладненыя) па будове граматычна раўнапраўныя часткі.
: дзьвюхкроп’е Аддзяляе сказ ці ягоную частку, якая разьвівае альбо дапаўняе папярэдні тэкст. Таксама папярэднічае простай мове.
! клічнік Сканчае загадны, пабуджальны ці экспрэсіўны сказ.
? пытальнік Паказвае на сказ, які мае ў сабе пытаньне.
працяжнік Аддзяляе галоўныя часткі сказу, параўноўваныя моўныя адзінкі, часткі складанага бяззлучнікавага сказу, частку дыялёгу, паказвае паўзу ў дзеяньні. Аддзяляецца з абодвух бакоў пропустамі.
злучок Злучае цесна зьвязаныя словы, у канцы радку азначае перанос слова. Пішацца бяз пропустаў.
' шматкроп’е Азначае няскончаны, абарваны сказ.
«» „“‘ "" двукосьсе Азначае простую мову, цытаты і пад.
апостраф
() [] {} 〈〉 дужкі Азначаюць адвольна ўстаўленыя кавалкі тэксту.
/ касая рыска Аддзяляе варыянтныя альбо супярэчлівыя выразы.

Кропка, коска, клічнік, пытальнік, дзьвюхкроп’е, кропка з коскай і шматкроп’е пішуцца адразу пасьля слова, пасьля чаго робіцца пропуст. Тэкст у дужках альбо двукосьсі пішацца неадрыўна ад іх. Калі ў тэксьце адзін за адзін ідуць два знакі прыпынку (напр. кропка і коска альбо клічнік і пытальнік), паміж імі пропусты не ўстаўляюцца.