Мінард
Мінард, Менарт (Мэнарт) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Мінард лац. Minard | |
| Minard | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Minno + Hardt |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Менарт, Мэнарт |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Мінард» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Мінард, Мінэрт або Мэнэрт (Minard, Minnert[1], Mennert[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -мін- (-мен-) (імёны ліцьвінаў Мінят, Асьміна, Гальмін; германскія імёны Miniatus, Osminna, Galmin) паходзіць ад гоцкага minan 'менаваць, памятаць, любіць'[4], minthi 'памяць'[5], а аснова -гард- (-гарт-, -арт-) (імёны ліцьвінаў Бэйнарт, Ленарт, Мэйнарт; германскія імёны Beynart, Lenhardt, Meinhart) — ад гоцкага hardus 'моцны, цьвёрды'[6][7].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Minardus[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: do ziem Menartow… boiar iego królewskiey mosci Menartow… boiar iego królewskiey mosci teyże włosci Retowskiey Miczka a Mikołaia Menartow (1563—1585 гады)[9]; od Jana Menarta… od Piotra Menarta (1667 год)[10].
Носьбіты рэдагаваць
- Антуан Мінар (лац. Antonius Minardus; каля 1505—1559) — францускі праўнік
Глядзіце таксама рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Graaf J. J. Nederlandsche doopnamen naar oorsprong en gebruik. — Bussum, 1915. S. LVI.
- ^ Heintze A. Die deutschen Familien-Namen, geschichtlich, geographisch, sprachlich. — Halle, 1903. S. 193.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1126.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 169.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 61.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 123.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 176.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 25. — Вильна, 1898. С. 402—403, 408, 441.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 4. — Warszawa, 2015. S. 67.