Мэйн
Мэйн (Мейн, Мейнь) — мужчынскае імя.
| Мэйн лац. Mejn | |
| Meyn | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Мейн, Мейнь |
| Зьвязаныя імёны | Мэйнэль, Мейнуш, Мэйнар, Мэйнарт |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Мэйн» | |
Паходжаньне
рэдагавацьМегін, Мейна або Майн, пазьней Мэйн (Megin, Meino, Main, Meyn) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова маган- (мэйн-) паходзіць ад стараверхненямецкага magan, стараісьляндзкага megin, стараангельскага maegen 'сіла, магутнасьць, улада'[2][a]. Сярод ліцьвінаў бытавалі імёны Мэйнэль, Мэйнар, Мэйнарт (Мэйнард). Адзначаліся германскія імёны Meynell, Meinar, Meinart (Meynard).
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскіх імёнаў Meinko, Majnot, Majnota, Mainard (Meinart, Meinard, Meinhart, Meinhard), Meinricus, Meinold[4].
У Прусіі бытавалі імёны: Mayne (XV ст.)[5], Meynike / Meyniko[b] (1353 і 1419 гады)[7], Diterich Maynyn[c] (1417 год)[5], Meynote (1299 год)[7]. У 1608 годзе ў Каралявецкім унівэрсытэце навучаўся Johannes Maineke, Regiomontanus Borussus[8].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Mieyniewicze (1744 год)[9]; Magdalena Meynowa (1757 год)[10][d].
Носьбіты
рэдагавацьГлядзіце таксама
рэдагавацьЗаўвагі
рэдагаваць- ^ Польска-летувіская аўтарка Юстына Вальковяк прызнае брак адэкватнага тлумачэньня іменнай асновы -май- зь летувіскай мовы[3]
- ^ Адзначалася германскае імя Meyneco (Meinicke)[6]
- ^ Адзначалася германскае імя Meinen[6]
- ^ Таксама:
- Мэйнюн: Jan Wojciechowicz Meyniun… Stanisław Wojciechowicz Meyniun (1667 год)[11];
- Маймут (адзначалася старажытнае германскае імя Meynmod[12]): Маймутовічы (Majmutowicz) — літоўскі шляхецкі род з Ашмянскага павету[13]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1071.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 165.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 23.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 167.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 54.
- ^ а б Heintze A. Die deutschen Familien-Namen, geschichtlich, geographisch, sprachlich. — Halle, 1903. S. 193
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 57.
- ^ Die matrikel der Universität Königsberg i. Pr. Bd. 1: Die Immatrikulationen von 1544—1656. — Leipzig, 1910. S. 182.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Sẽnosios Pasvalio bažnyčios knygos. VII. 1743—1776 metų mirties metrikų knyga. — Savilaida, 2016. P. 23.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 4. — Warszawa, 2015. S. 69.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1079.
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 6. — Rzeszów, 2006. S. 232.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 1. ― Вильна, 1901. С. 42.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 2. ― Вильна, 1903. С. 61.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 4. ― Вильна, 1905. С. 309.