Люксэмбурская мова
заходнегерманская мова, ужываная ў Люксэмбургу
Люксэмбу́рская мо́ва (уласнае найменьне — Lëtzebuergesch) — мова штодзённых зносінаў насельніцтва Люксэмбургу. З 1984 г. — афіцыйная мова Вялікага княства Люксэмбургу (нароўні з францускай і нямецкай). Код ISO 639-1 — lb, ISO 639-2 — ltz.
| Люксэмбурская мова Lëtzebuergesch ['lətsəbuərjəʃ] | |
| Ужываецца ў |
 Люксэмбург,  Бэльгія,  Францыя ,  Нямеччына |
|---|---|
| Рэгіён | Заходняя Эўропа |
| Колькасьць карыстальнікаў | ≈600 000 (2015)[1] |
| Клясыфікацыя | |
| Афіцыйны статус | |
| Рэгулюецца | Пастаянная рада па люксэмбурскай мове |
| Код мовы | |
| ISO 639-1 | lb |
| ISO 639-2(B) | ltz |
| ISO 639-2(T) | ltz |
 | |
| Распаўсюджаньне люксэмбурскай мовы й іншых мозэльска-франкскіх гаворак | |
УжываньнеРэдагаваць
Закон аб мове, зацьверджаны 24 лютага 1984 году (арыгінал — на францускай мове):
Артыкул 1. Нацыянальная мова Люксэмбургу — люксэмбурская.
Артыкул 2. Тэксты законаў публікуюцца на францускай мове.
Артыкул 3. Мовы адміністрацыі — на выбар люксэмбурская, нямецкая і француская.
Артыкул 4. Запыты ў адміністрацыйныя органы: калі запыт будзе ажыцьцёўлены на люксэмбурскай, францускай ці нямецкай мове, адміністрацыя па магчымасьці павінная адказаць на мове просьбіта.