Люксэмбурская мова

заходнегерманская мова, ужываная ў Люксэмбургу

Люксэмбу́рская мо́ва (уласнае найменьне — Lëtzebuergesch) — мова штодзённых зносінаў насельніцтва Люксэмбургу. З 1984 г. — афіцыйная мова Вялікага княства Люксэмбургу (нароўні з францускай і нямецкай). Код ISO 639-1 — lb, ISO 639-2 — ltz.

Люксэмбурская мова
Lëtzebuergesch ['lətsəbuərjəʃ]
Распаўсюджаньне люксэмбурскай мовы й іншых мозэльска-франкскіх гаворак
Ужываецца ў Сьцяг Люксэмбургу Люксэмбург, Сьцяг Бэльгіі Бэльгія, Сьцяг Францыі Францыя , Сьцяг Нямеччыны Нямеччына
Рэгіён Заходняя Эўропа
Колькасьць карыстальнікаў ≈600 000 (2015)[1]
Клясыфікацыя Індаэўрапейская сям’я
Германская галіна
Заходнегерманская група
Верхненямецкая падгрупа
Люксэмбурская мова
Афіцыйны статус
Рэгулюецца Пастаянная рада па люксэмбурскай мове
Статус: 4 Адукацыйны[d][2]
Пісьмо лацінскае пісьмо
Коды мовы
ISO 639-1 lb
ISO 639-2(Б) ltz
ISO 639-2(Т) ltz
ISO 639-3 ltz

Ужываньне рэдагаваць

Закон аб мове, зацьверджаны 24 лютага 1984 году (арыгінал — на францускай мове):

Артыкул 1. Нацыянальная мова Люксэмбургу — люксэмбурская.

Артыкул 2. Тэксты законаў публікуюцца на францускай мове.

Артыкул 3. Мовы адміністрацыі — на выбар люксэмбурская, нямецкая і француская.

Артыкул 4. Запыты ў адміністрацыйныя органы: калі запыт будзе ажыцьцёўлены на люксэмбурскай, францускай ці нямецкай мове, адміністрацыя па магчымасьці павінная адказаць на мове просьбіта.

Глядзіце таксама рэдагаваць

Крыніцы рэдагаваць