Клясычная музыка

Клясычная музыка — шырокі тэрмін для абазначэньня асноўных кірункаў заходнеэўрапейскае літургічнае і сэкулярнае музыкі ў пэрыяд ад IX стагодзьдзя да нашага часу. Ключавыя нормы гэтай традыцыі склаліся прыкладна паміж 1550 і 1900 гадамі. Тэрмін зьявіўся ў пачатку XIX стагодзьдзя з мэтай «кананізаваць» пэрыяд ад Ёгана Сэбастыяна Баха ды Людвіг ван Бэтговэна ў якасьці своеасаблівага залатога веку музыкі.

Мантаж вялікіх кампазытараў клясычнай музыкі. Зьлева направа:
У верхнім шэрагу — Антоніё Вівальдзі, Ёган Сэбастыян Бах, Георг Гэндэль, Вольфганг Амадэй Моцарт, Людвіг ван Бэтговэн;
у другім радзе — Джаакіна Расіні, Фэлікс Мэндэльсон, Фрыдэрык Шапэн, Рыхард Вагнэр, Джузэпэ Вэрдзі;
у трэцім радзе — Ёган Штраўс, Ёганэс Брамс, Жорж Бізэ, Пётар Чайкоўскі, Антанін Дворжак;
у ніжнім радзе — Эдвард Грыг, Эдўард Элгар, Сяргей Рахманінаў, Джордж Гершвін, Арам Хачатурян.

У значэньні якаснае адзнакі, клясычная музыка — гэта музыка мінулага, якая вытрымала выпрабаваньне часам і мае аўдыторыю ў сучасным грамадзтве. Ужо сёньня ў якасьці клясычных успрымаюцца ня толькі вяршыні музычнага мастацтва, але і найлепшыя ўзоры забаўляльных жанраў мінулага: удалыя творы францускай, венскай і вугорскай апэрэты XIX стагодзьдзя — пачатку XX стагодзьдзя, вальсы Ёгана Штраўса і іншыя.

Эўрапейская музыка ў значнай ступені адрозьніваецца ад многіх іншых неэўрапейскіх і папулярных музычных формаў сваёй сыстэмай музычнай натацыі, якая пачала ўжывацца з XVI стагодзьдзя. Заходняя музычная натацыя выкарыстоўваецца кампазытарамі для запісу на паперы вышыні, хуткасьці, мэтру, індывідуальных рытмаў і пазначае дакладнае выкананьне музычнага твору. Гэта пакідае менш магчымасьцяў для такіх практыкаў, як то імправізацыя, якая часьцяком выкарыстоўваецца ў нэеўрапейскіх творах музычнага мастацтва і папулярнай музыкі.

Вонкавыя спасылкі

• Храналягічны сьпіс клясычных кампазытараў