Канстантын Казімер Бжастоўскі

рыма-каталіцкі біскуп
(Перанакіравана з «Канстанты Казімер Бжастоўскі»)

Канстанты́н Казіме́р Бжастоўскі (1644 — 24 кастрычніка 1722, Дуброўна) — дзяржаўны й рэлігійны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, граф Сьвятога Стальцу. Канонік віленскі (ад 1661), катэдральны прапаведнік (ад 1664), сакратар духоўны вялікі літоўскі (1671—1684), біскуп смаленскі (1684—1687) і віленскі (ад 1687).

Канстантын Казімер Бжастоўскі
Канстантын Казімер Бжастоўскі
Канстантын Казімер Бжастоўскі

Герб «Стрэмя»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 1644
Памёр 24 кастрычніка 1722
Пахаваны
Род Бжастоўскія
Бацькі Цыпрыян Павал Бжастоўскі
Барбара з Раецкіх[d]
Дзейнасьць каталіцкі сьвятар, каталіцкі біскуп

Біяграфія

рэдагаваць

З шляхецкага роду Бжастоўскіх гербу «Стрэмя», сын Цыпрыяна Паўла. У 1665 годзе распачаў навучаньне ў Рыме, дзе атрымаў ступень доктара тэалёгіі (1669 год).

У 1689 годзе на сойме ў Варшаве яго моцна зьняважыў адзін з дэпутатаў, аплачаных Сапегамі. У тым самым годзе быў адным з судзьдзяў, якія вынесьлі сьмяротны вырак за атэізм сапегаўскаму жаўнеру Казімеру Лышчынскаму.

У 1692 годзе ўцягнуўся ў новы канфлікт з Сапегамі (прычына — разьмяшчэньне гетманам вялікім літоўскім Казімерам Янам Сапегам войска на зіму ў касьцельных маёнтках). Біскупа падтрымаў кароль і вялікі князь Ян Сабескі, які імкнуўся паменшыць уплыў Сапегаў у Вялікім Княстве Літоўскім. 18 красавіка 1694 годзе ў Віленскай катэдры пракляў гетмана, што прычынілася да ўсплёску незадаволенасьці Сапегамі сярод шляхты. Супраць абвастрэньня канфлікту, які вёў да разгортваньня грамадзянскае вайны 1697—1702 гадоў паміж шляхтай і Сапегамі, выступіў Папа Рымскі. У 1697 годзе склаў кампраміснае пагадненьне з Сапегамі.

У Вялікую Паўночную вайну 1700—1721 гадоў падтрымаў караля і вялікага князя Аўгуста Моцнага, але потым далучыўся да Віленскае канфэдэрацыі. Прымаў у сваёй рэзыдэнцыі ў Верках маскоўскага гаспадара Пятра І, абараняў перад ім Грэка-Каталіцкую царкву. Гэта прывяло Пятра І ў гнеў, яго ледзь суцішыў гетман польны літоўскі Рыгор Антоні Агінскі.

У 1713 годзе запрасіў у Вільню рохітаў, у 1722 годзе — піяраў, якія адчынілі калегіюм[1]. У 1717 годзе склікаў сынод Віленскае дыяцэзіі.

  1. ^ Пазднякоў В. Бжастоўскія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 326.

Літаратура

рэдагаваць