Гундыслаў
Гундыслаў — мужчынскае імя.
| Гундыслаў лац. Gundysłaŭ / Hundysłaŭ | |
| Gundisalv | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Gundo + Salvo |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Гундыслаў» | |
Паходжаньне
рэдагавацьГундыслаў — славянская форма партугальскага імя Гансала (Gonçalo)[1], якое паходзіць ад гоцкага імя Gundisalvus[2]. Іменная аснова -гунд- (-гунт-, -кунт-) (імёны ліцьвінаў Гунтар, Вігунт, Вірконт; германскія імёны Guntar, Wigunt, Werecundus) паходзіць ад гоцкага gunþs 'бойка, бітва'[3], а аснова -сал- (-салв-) (імёны ліцьвінаў Салейка, Сельвін, Саламан; германскія імёны Saleco, Salawins, Salaman) — ад стараверхненямецкага sal 'заля, пакой' або германскага salwa 'цёмны, чорны'[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Bernowicz Gundysław (1770, 1771, 1772 гады)[5]; Turski Gundysław (1800 і 1801 гады)[6].
Носьбіты
рэдагаваць- Гундыслаў з Амаранта (каля 1187 — 1259) — партугальскі манах-дамініканін, Блаславёны
- Гундыслаў Эймант (1761—1846) — манах-дамініканін, мастак[7]
- Гундыслаў Паўловіч (1771 — па 1843) — манах-дамініканін, які ў 1824—1843 гадох ачольваў Полацкі кляштар
- Гундыслаў Астанковіч — манах-дамініканін у Нясьвіскім кляштары[8]
- Гундыслаў Нарбут — прыёр у Ельнянскім кляштары дамініканаў[9]
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Bł. Gundysław z Amarante († 1259), Świeccy Dominikanie, 10.01.2023 г.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 709.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 216.
- ^ Kłapkowski W. Konwent Dominikanów w Sejnach // Ateneum wileńskie. R. 13, z. 2. — Wilno, 1938. S. 92 (160).
- ^ Kłapkowski W. Konwent Dominikanów w Sejnach // Ateneum wileńskie. R. 13, z. 2. — Wilno, 1938. S. 95 (163).
- ^ Encyklopedia Ziemi Wileńskiej. — Bydgoszcz, 2002. S. 59.
- ^ Wiadomości o Dominikanach prowincyi litewskiej. Cz. 1. — Kraków, 1917. S. 136, 174.
- ^ Kościoły i klasztory rzymskokatolickie dawnego województwa wileńskiego. Cz. 2. — Kraków, 2005. 223.