Віціла
Вітыла (Вітэль) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Віціла лац. Viciła | |
| Witila | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Wito + суфікс з элемэнтам -л- (-l-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Вітэль |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Віціла» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Віціла або Віцела (Witila, Witelo[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -віт- (імёны ліцьвінаў Віцень, Віталт, Вітарт; германскія імёны Wittenus, Witolt, Witard) паходзіць ад гоцкага wit 'веда, розум, закон'[3], старасаксонскага witan 'ведаць' або ад асновы -від-[4].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Wicilo (Wicelle)[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Witilo, studens in iure canonico (каля 1250 году)[6][7]; два чоловеки… Витило (22 чэрвеня 1415 году)[8]; cum subditis, servitiis duodecem, videlicet… Gregorio Witel (22 траўня 1425 году[a])[9]; пан Ольбрыхтъ Мартиновичъ, и просил в насъ людеи наших шести служебъ, на имя… Богдана, а Петра, а Станка Витыловичов (6 чэрвеня 1506 году)[10]; człowieki… y Wityłu (15 студзеня 1529 году паводле выпісу 30 студзеня 1723 году)[11]; kamienica p. Dytrycha Witeła (1690 год)[12].
Носьбіты рэдагаваць
- Вітыла (каля 1220 — каля 1280) — нямецка-польскі навуковец
- Вітыла — калтынянскі чалавек, які ўпамінаецца ў 1415 годзе
- Багдан, Пётар і Станька Вітылавічы — дзісенскія людзі, якія ўпамінаюцца ў 1506 годзе
- Юры Стэфанавіч і Мальхер Урбанавіч Вітэлевічы — расенскія зямяне, якія ўпамінаюцца ў 1599 годзе[13]
Вітэлі — прыгонныя зь мястэчка Жупранаў, якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[14].
Глядзіце таксама рэдагаваць
Заўвагі рэдагаваць
- ^ У публікацыі 1932 году адпаведны дакумэнт азначаецца як «падроблены»
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1264.
- ^ Burchardt J. Witelo: filosofo della natura del XIII sec. : una biografia. — Wroclaw; Warszawa; Krakow; Gdansk: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wydawn. Polskiej Akademii Nauk, 1984. P. 18.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 291.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 292.
- ^ Book I of Witelo’s Perspectiva. — Wrocław: Ossolineum, 1977. P. 17.
- ^ Lindberg D. C. Witelo // Complete Dictionary of Scientific Biography. — New York: Charles Scribner’s Sons, 2008.
- ^ Jablonskis K. Nauji Vytauto laikotarpio aktai // Praeitis. T. 2. — Kaunas, 1933. P. 383.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 1: 1387—1468. — Kraków, 1932. S. 119.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 5 (1427—1506). — Vilnius, 2014. P. 379.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 24. — Вильна, 1897. С. 73.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo wileńskie 1690 r. — Warszawa, 1989. S. 63.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 1. ― Вильна, 1901. С. 139.
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2016. S. 154.