Вісівальд
Вісівальд — мужчынскае імя.
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Імя Вісівальд разглядаюць як германскую форму рускага імя Ўсевалад. Паводле сваёй будовы, гэтае імя цалкам адпавядае пашыраным у германскіх імёнах фармантам -віс- і -вальд-, якія паходзяць ад wis 'мудры, абазнаны' і waldan 'валодаць, гаспадарыць' (або wulþus 'слава, мажнасьць')[1].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Vissavaldr austan ór Garðaríki (XIII ст.)[2]; Wiscewolodo regem de Gerzika[3] або rex Vissewalde de Gercike[4] (1209 год); Daugeruthe, pater uxoris regis Vissewalde[5], Wissewaldus[6] (Кроніка Лівоніі Генрыха Латвійскага); Vísivaldr (XIV ст.).
Носьбіты рэдагаваць
- Вісівальд — жаніх Сігрыд Гордай (968—1014), якога часам атаясамліваюць з Усеваладам Уладзімеравічам[7]
- Вісівальд (Усевалад) († па 1230) — князь герцыцкі, васал Уладзімера Полацкага (Woldemaro de Ploceke); ажаніўся з дачкой князя Даўгерда
- Вісівальд — легендарны князь зь ісьляндзкай сагі пра Вільмунда Дзіклівага(de)
Глядзіце таксама рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17—18.
- ^ Древняя Русь в свете зарубежных источников. Том V. Древнескандинавские источники. Т. 5. — М., 2009. С. 100.
- ^ Договор рижского епископа Альберта и князя Герцике Всеволода (1209), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
- ^ Heinrici Chronicon Livoniae. Ed. altera / Recogn. L. Arbusow et A. Bauer // Scriptores rerum Germanicarum in usum scholarum ex Monumentis Germaniae Historicis separatim editi. T. 31. — Hannoverae, 1955. S. 69.
- ^ Monumenta Germaniae Historica inde ab anno Christi quingentesimo usque ad annum millesimum et Quingentesimum: Scriptorum. T. 23. — Hannoverae, 1874. P. 285.
- ^ Monumenta Germaniae Historica inde ab anno Christi quingentesimo usque ad annum millesimum et Quingentesimum: Scriptorum. T. 23. — Hannoverae, 1874. P. 288, 327.
- ^ Braun F. Das historische Russland im nordischen Schrifttum des X—XIV. Jahrhunderts // Festschrift Eugen Mogk zum 70. Geburtstag. — Halle an der Saale: Max Niemeyer, 1924. S. 157—167.