Вісконт
Вісконт — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Вісконт лац. Viskont | |
| Wisagund | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Wiso + Gundo |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Вісконт» | |
Паходжаньне
рэдагавацьВісагунд або Вісігунда (Wisagund, Wisigunde[1]) — імя германскага паходжаньня[2][3]. Іменная аснова -віс- (-віз-, -веш-) (імёны ліцьвінаў Вісігерд, Вісімунт, Вішымут; германскія імёны Wisigard, Wisemund, Vismuot) паходзіць ад гоцкага wis 'мудры, абазнаны', а аснова -гунд- (-гунт-, -кунт-) (імёны ліцьвінаў Гунтар, Вігунт, Вірконт; германскія імёны Guntar, Wigunt, Werecundus) — ад гоцкага gunþs 'бойка, бітва'[4]. Такім парадкам, імя Вісконт азначае «мудрасьць бітвы»[3].
У Польшчы бытавала імя Вісканта (Вісконта[5]): Wiscanta (1329 год)[6].
У Прусіі бытавала імя Віскант: Wiskant (1361 год)[7].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: боярину виленскому Товтвилу Висконтовичу (10 жніўня 1495 году)[8]; Висконт Едейкович (1538 год)[9]; Symon Wiskont (1690 год)[10]; Jan Wiskont… Andrzey Wiskont (2 сакавіка 1758 году)[11]; Rafał Wiskont (19 лютага 1764 году)[12]; Jerzy Wiskont (1784 год)[13].
Носьбіты
рэдагаваць- Таўтвіл Вісконтавіч — віленскі баярын, які ўпамінаецца ў 1495 годзе
Вісканты (Вісконты) — літоўскі шляхецкі род[14].
Як памяншальную форму ад імя Вісконт разглядаюць імя палачаніна Віскошы (Вискоша полоца(нинъ)[15]), надпіс зь якім той пакінуў у XII стагодзьдзі ў катэдры Святога Марціна ў Люцы[16].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Thüngen L. F. Das Namenbuch: Nachschlagewerk der Namenkunde. — Aschaffenburg, 2003. S. 711.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1623.
- ^ а б Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 21.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Славянский именослов или собрание славянских личных имен в алфавитном порядке. — СПб., 1867. С. 39.
- ^ Codex diplomaticus Majoris Poloniae. — Posnaniae, 1840. S. 103.
- ^ Pierson W. Altpreußischer Namenkodex // Zeitschrift für Preußische Geschichte und Landeskunde. — Berlin, 1873. S. 737.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 5 (1427—1506). — Vilnius, 2014. P. 82.
- ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 315.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo wileńskie 1690 r. — Warszawa, 1989. S. 183.
- ^ Акты издаваемые Виленской комиссией для разбора древних актов. Т. 35. — Вильна, 1910. С. 46, 49.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 13. — Вильна, 1886. С. 235.
- ^ Акты, издаваемые Виленской Комиссией для разбора древних актов. Т. 25. — Вильна, 1898. С. 525.
- ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на В, Згуртаваньне беларускай шляхты
- ^ Михеев С. М. Муромец, брянец и полочанин в Лукке. Oб известных и новонайденных древнерусских надписях на стенах собора св. Мартина // Studi Slavistici. XX, 2023, 2. P. 14.
- ^ Варонін В. Гордин А. М. «…А потом забралася до Рыма». Граффито полоцкого странника XII века в Италии. Полоцк, 2023. 79 с. // Беларускі гістарычны агляд, 2024.
Літаратура
рэдагаваць- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)