Барцін (імя)
Барцін, Бардзін — мужчынскае імя.
| Барцін лац. Barcin | |
| Bardin | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Bardo + суфікс з элемэнтам -н- (-n-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Бардзін |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Барцін» | |
Паходжаньне
рэдагавацьБардзін або Бардзіна (Bardinus, Bardina[1]) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова -бард- (-барт-) (імёны ліцьвінаў Бардзіла, Барталт; германскія імёны Bardilo, Bartolt) паходзіць ад гоцкага *bards 'волат'[1] або ад стараверхненямецкага barta 'баявая сякера'[3].
У 1623 годзе ў Каралявецкім унівэрсытэце навучаўся Theodorus Bordin, Passenheimensis Borussus[4].
У Польшчы ў 1625 годзе адзначалася прозьвішча Barten, у 1667 годзе — Bartenowa (жаночае)[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: люди въ Менскомъ повете… Бортиновичи… а Бортиновичовъ (20 чэрвеня 1511 году)[6].
Носьбіты
рэдагавацьУ канцы XVIII ст. на гістарычнай Полаччыне адзначаўся шляхецкі род Бардзінкевічаў[7].
У дэкрэце Вількамірскага падкаморскага суду 1750 году ўпаміналася дзяржава Бордзінічы (Бординичи)[8].
На гістарычнай Аршаншчыне існуе вёска Бардзінічы.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ а б Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 79.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 248.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 51.
- ^ Die matrikel der Universität Königsberg i. Pr. Bd. 1: Die Immatrikulationen von 1544—1656. — Leipzig, 1910. S. 273, 305.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 221.
- ^ Литовская метрика. Т. 1. — Петербург, 1903. С. 709—711.
- ^ Анішчанка Я. Шляхецкія ваколіцы ўсходнебеларускіх губерняў 1783—1785 і 1798—1799 // Годнасьць. № 1 (3), 1997. С. 28—29.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 33.