Іван Альгімонтавіч Гальшанскі

Іван Альгімонтавіч Гальшанскі (? — па 1401) — дзяржаўны дзяяч Вялікага Княства Літоўскага, намесьнік кіеўскі.

Іван Альгімонтавіч Гальшанскі
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся невядома
Памёр па 1401
Род Гальшанскія
Бацькі Альгімонт Гальшанскі
Жонка Агрыпіна
Дзеці Аляксандар Нялюб, Барыс, Сямён Люты, Міхайла, Андрэй, Ульляна, Ганна

Вотчынныя ўладаньні знаходзіліся ў Гальшанах. Атрымаў ад Вітаўта вялікія воласьці Глуск і Парэчча на Пцічы, Дубровіцкае княства на Гарыні[1].

Імя рэдагаваць

Варыянты імя князя ў гістарычных крыніцах: Iwan Augmenten son (29 верасьня 1379 году[2])[3]; herczog Iwan von Galschan Ougemundes son (19 студзеня 1390 году)[4]; Jwan Augemunden son[5] (Мэмарыял Вітаўта, 1390 год); Iwanen Awmunten son (23 красавіка 1398 году)[6]; Iwan von Goltscha[7], Iwan de Golscha[8] (12 кастрычніка 1398 году); Yvanus Olgimunti cum filiis suis videlicet Andrea et Semeone et caeteris (18 студзеня 1401 году)[9]; Мы, княз Иванъ Олкимонтович (5 лютага 1401 году)[10]; князь Иванъ Овгимонтовъ (Наўгародзкі чацьверты летапіс)[11]; князя Олгимонтовича Иоанна (канец XV — пачатак XVI ст.)[12].

Біяграфія рэдагаваць

Зь літоўскага княскага роду, сын Альгімонта Гальшанскага.

Актыўна падтрымліваў Вітаўта ў час яго змаганьня за ўладу, двойчы выяжджаў зь ім у Прусію. У 1390 годзе ачольваў пасольства, што адвозіла ў Маскву дачку Вітаўта Соф’ю, нявесту вялікага князя маскоўскага Васіля I Дзмітрыевіча. 3 1392 году быў адным з набліжаных Вітаўта, уваходзіў у раду вялікага князя. 3 1396 году быў намесьнікам у Кіеве. Засьведчыў Салінскую ўмову (1398 год) і Віленска-Радамскую унію (1401 году).

Ажаніўся з Агрыпінай (1350 або 1352 — ?), дачкой смаленскага князя Сьвятаслава Іванавіча і сястрой Ганны, жонкі вялікага князя Вітаўта. У шлюбе нарадзіліся дзеці:

Мова і культура рэдагаваць

Асноўныя артыкулы: Ліцьвіны і Русіны

Змацаваў дакумэнты ад 19 студзеня 1390 году і 12 лютага 1401 году пячацьцю з рускім надпісам[13][14]:

ПЕЧАТЬ ИВАНА ОЛГИМОНТОВИЧА

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ Насевіч В. Гальшаснкія // ВКЛ. Энцыкл. — Мн.: 2005 Т. 1. С. 491.
  2. ^ Договор о перемирии на 10 лет между ВКЛ и Тевтонским орденом (1379), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
  3. ^ Codex diplomaticus Lithuaniae, 1253—1433. — Vratislaviae, 1845, P. 55.
  4. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 20—21.
  5. ^ Лицкевич О. В. «Летописец великих князей литовских» и «Повесть о Подолье»: опыт комплексного критического разбора. — СПб., 2019. С. 266.
  6. ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. P. 54.
  7. ^ Die Staatsverträge des Deutschen Ordens in Preussen im 15. Jahrhundert. Bd. 1. — Marburg, 1970. S. 12.
  8. ^ Liv-, Esth- und Curländisches Urkundenbuch nebst Regesten / Hrsg. von F. G. von Bunge. Bd. 4. — Reval, 1859. S. 226.
  9. ^ Akta unji Polski z Litwą, 1385—1791. — Kraków, 1932. S. 37.
  10. ^ Присяжная грамота князя Ивана Ольгимонтовича (1401), Fontes historiae Magni Ducatus Lithuaniae
  11. ^ ПСРЛ. Т. 4. — СПб., 1848. С. 97.
  12. ^ Голубев С. Т. Древний помянник Киево-Печерской лавры (конца XV — начала XVI столетия) // Чтения в историческом обществе Нестора летописца. Кн. 6, 1892. С. 7.
  13. ^ Gumowski M. Pieczęcie Ksiązat Litewskich // Ateneum Wileńskie. Z. 3—4, 1930. S. 697.
  14. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 78.

Літаратура рэдагаваць