Яштальд
Яштальд, Яштоўт (Яшталт) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Яштальд лац. Jaštald | |
| Astald | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Ast + Wald |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Яшталт, Яштоўт |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Яштальд» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАсталд або Осталд, пазьней Астоўт (Astald, Astaldus[1], Austaldus[2], Ostald, Astout[3]) — імя германскага паходжаньня[4]. Іменная аснова -аст- (-ост-) (імёны ліцьвінаў Асьцейка, Асьціла, Астрат; германскія імёны Oustecha, Aostilo, Ostradt) паходзіць ад гоцкага *aust(ra)-, стараверхненямецкага ōstan 'усход'[5][6], а аснова -валд- (-алд, -олт) (імёны ліцьвінаў Геральт, Левалт, Рамвольт; германскія імёны Gerwald, Lewolt, Romuald) — ад гоцкага і германскага waldan 'валодаць, гаспадарыць' або wulþus 'слава, мажнасьць'[7].
Імя Асталд (Astold[8]) гістарычна бытавала ў Польшчы: Nicholaus filius Astoldi (1222 год)[9][10].
У Прусіі адзначалася імя Jostaute (1354 год)[11]. У ваколіцах Мэмэлю бытавала прозьвішча Jestaut[12].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: а при томъ были… а Петръ Яновичъ Ештовътовича (28 лютага 1520 году)[13]; Michał Jasztołtowicz Brzozowski… Andrzey Jasztołtowicz Brzozowski (1648 год паводле выданьня 1737 году)[14]; pana Jasztolda… panu Jasztoltowi… pan Jasztold (18 сакавіка 1749 году)[15]; Kazimierz Jasztowt (6 лютага 1786 году)[16].
Носьбіты
рэдагаваць- Мікалай Яштаўтовіч Бржазоўскі — вількамірскі зямянін, які ўпамінаецца ў 1618 годзе[17]
Гаворкі-Яштальды (Howorko-Jasztołd) гербу Равіч[18] — літоўскі шляхецкі род[19].
Яштаўты (Jasztowt) — літоўскі шляхецкі род зь Віленскага ваяводзтва[20].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Köbler G. Gotisches Wörterbuch. — Leiden — Köln, 1989. S. 683.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 47.
- ^ Picard M. Dictionary of French Family Names in North America. — Cambridge Scholars Publishing, 2020. P. 177.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 151, 213.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 64.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 8.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Бодуэн-де-Куртенэ И. А. О древне-польском языке до XIV-го столетия. — Лейпциг, 1870. С. 50.
- ^ Codex diplomaticus Poloniae. T. 1. — Varsaviae, 1847. S. 28.
- ^ Zbiór ogólny przywilejów i spominków Mazowieckich. T. 1. — Warszawa, 1919. S. 211.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 40.
- ^ JESTAUT, Verein für Computergenealogie e.V. (CompGen)
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 25 (1387—1546). — Vilnius, 1998. С. 229.
- ^ Prawa konstytucye y przywileie Krolestwa Polskiego y Wielkiego Xięstwa Litewskiego, y wszystkich prowincyi należących. — Warszawa, 1737. S. 211.
- ^ Žagarės dvaro teismo knygos (1670—1751). — Vilnius, 2003. P. 396.
- ^ Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733—1795. — Warszawa, 2019. S. 420.
- ^ Опись документов Виленского центрального архива древних актовых книг. Вып. 9. ― Вильна, 1912. С. 318.
- ^ Гербоўнік беларускай шляхты. Т. 4. — Менск, 2016. С. 30.
- ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на Г, Згуртаваньне беларускай шляхты
- ^ Polska encyklopedja szlachecka. T. 6. — Warszawa, 1936. S. 193.