Явірт
Явірт (Авірд, Явірд) — мужчынскае імя.
| Явірт лац. Javirt | |
| Ewert | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Aevo + Werta |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Авірд, Явірд |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Явірт» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Аварт або Еварт, пазьней Эвэрт (Awart, Ewart[1], Ewert, Evert) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова еў- (аў-) (імёны ліцьвінаў Яўлад, Явіл, Явільт; германскія імёны Ewald, Avila, Awild) паходзіць ад гоцкага aiws 'час, эпоха' або стараверхненямецкага ewi, eo 'закон'[3], а аснова -верд- (-верт-, -вірт-) (імёны ліцьвінаў Верцека, Верцель, Гальвірд; германскія імёны Verdico, Wertel, Geilwird) паходзіць ад гоцкага wairths, стараверхненямецкага werd 'годны, пачэсны'[4].
Германскае паходжаньне імя Явірт сьцьвердзіў францускі лінгвіст-германіст Раймонд Шмітляйн, які на падставе шматгадовых дасьледаваньняў прыйшоў да высноваў пра германскае паходжаньне літоўскіх уласных імёнаў[5].
Этымалягічны слоўнік старапольскіх асабовых імёнаў, выдадзены Польскай акадэміяй навук, адзначае гістарычнае бытаваньне ў Польшчы германскага імя Jewart[6].
У Прусіі бытавала імя Яварт (Явірд): Jowart (1428 год)[7], Jowirde (1446 і 1447 гады)[7].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Jawirte Saschnken zoen (23 студзеня 1406 году)[8]; Jawirde Laschuken son (13 чэрвеня 1406 году)[9]; панъ Станиславъ Овиръдовичъ (4 жніўня 1535 году)[10].
Носьбіты рэдагаваць
- Явірт (Явірд) — літоўскі баярын зь Відуклі, які ўпамінаецца ў 1406 годзе
Глядзіце таксама рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Kapff R. Deutsche Vornamen: mit den von ihnen abstammenden Geschlechtsnamen sprachlich erläutert. — Nürtingen am Neckar, 1889. S. 32.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 26, 218.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 86.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 220.
- ^ Schmittlein R. Toponymes finnois et germaniques en Lituanie // Revue internationale d’onomastique. Nr. 2, 1948. P. 101.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 38.
- ^ а б Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 40.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 124.
- ^ Codex epistolaris Vitoldi. — Cracoviae, 1882. S. 128.
- ^ Беларускі архіў. Т. 2. — Менск, 1928. С. 266.