Эймут
Эймут (Эймот) — мужчынскае імя.
| Эймут лац. Ejmut | |
| Eimuth | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Eich + Muta |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Эймот |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Эймут» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Эймут (Eimuot, Eimuth[1]) — імя германскага паходжаньня[2][3]. Іменная аснова -эйх- (-эй-) (імёны ліцьвінаў Эйгерд, Эйман, Эймунт; германскія імёны Eygerðr, Eimann, Eymunt) паходзіць ад гоцкага agi 'лязо, булат, меч'[4], а аснова -мод- (-мот-, -мут-) (імёны ліцьвінаў Мотар, Мутаўт, Вішымут; германскія імёны Motar, Muotolt, Vismuot) — ад гоцкага moþs '(баявы) дух, лютасьць, адвага'[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Родъ Еймотовичь отъ Каплици (1567 год)[6]; Bałtromiej Eymutowicz [na miejscu] Jana Eymutowicza… Dawid Eymutowicz na miejscu Stanisława Eymutowicza… Krzysztof Eymutowicz… Marcinowa Butowtowa Eymutowiczowa teraźniejsza, bywsza Marcinowa Eymutowiczowa Szczesna Jankiewiczówna (1667 год)[7]; Bartłomiej Eymutowicz… Dawid Eymutowicz… Stanisław Eymutowicz (1690 год)[8]; Eymuciany (1744 год)[9].
Носьбіты рэдагаваць
Эймутовічы — літоўскі шляхецкі род, які меў уладаньні на Жамойці.
У былым Жамойцкім старостве існуе вёска Эймуцішкі.
Глядзіце таксама рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Gottschald M. Deutsche Namenkunde: Unsere Familiennamen nach ihrer Entstehung und Bedeutung. — Berlin, 1982. S. 165.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 23.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 21.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 18.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 727.
- ^ Błaszczyk G. Herbarz szlachty żmudzkiej. T. 1. — Warszawa, 2015. S. 641.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Księstwo Żmudzkie 1690 r. — Warszawa, 2009. S. 190, 192.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.