Ѳ
Ѳ, ѳ (фіта́, царк.-сл. ѳита́; курсіў: Ѳ ѳ) — перадапошняя літара стара- і царкоўнаславянскай кірыліцы, апошняя (пасьля выхаду з ужытку ў канцы XIX стагодзьдзя іжыцы) літара дарэвалюцыйнага расейскага альфабэту. Да 1897 году выкарыстоўвалася ва ўдмурцкім альфабэце.
Літара кірыліцы фіта | |
Ѳѳ | |
◄ Ꙝ Ѭ Ѯ Ѱ Ѳ Ѵ Ѷ Ꙟ А̂ ► | |
Зьвесткі | |
---|---|
Тып | архаічная кірылічная літара, альфабэтны; |
Гукі | [f] · [t] · [θ] |
Назва ў Юнікодзе | cyrillic capital letter fita
cyrillic small letter fita |
Юнікод | Ѳ: U+0472 ѳ: U+0473 |
HTML | Ѳ: Ѳ, Ѳ ѳ: ѳ, ѳ |
UTF-16 | Ѳ: 0x472 ѳ: 0x473 |
URL-код | Ѳ: %D1%B2 ѳ: %D1%B3 |
Разьвіцьцё | |
| |
Іншае | |
У сыстэме лічэньня | 9 |
Кірунак пісьма | зьлева направа |
усе сымбалі · лацінка · кірыліца · грэцкія · дыякрытыкі · валюты · дапамога |
Гісторыя
рэдагавацьПаходзіць ад грэцкай літары тэта (Θ θ), якая мае лікавае значэньне — 9. У кірыліцы выглядае як (у некаторых почырках і шрыфтах гарызантальная рыса перасякае авал прыкметна ніжэй за сярэдзіну ці нават тычыцца яго зьнізу, што можа прыводзіць да зьмешваньня гэтай літары з Д). У пачатковай глаголіцы, як мяркуюць, фіта адсутнічала; у пазьнейшай сустракаецца запазычаная ці то непасрэдна з грэцкага, ці то нават з кірыліцы літара (Ⱚ), якая ня мае лічбавага значэньня.
Літара Ѳ пазначала гук, блізкі да ангельскага глухога [θ]. У царкоўнаславенскіх тэкстах украінска-беларускага зводу чыталася як [t], а царкоўнаславенскіх тэкстах расейскага зводу як [f] і прыкладна да сярэдзіны XVII стагодзьдзя выкарысталася як варыянт літары Ф (хверт), безадносна этымалёгіі.
Пазьней розначытаньні паўплывалі на сучаснае адрозьненьне чытаньня словаў у беларускае і расейскае мовах:
Арыґінал | Беларуская мова | Расейская мова |
---|---|---|
Ѳеодоръ | Тэадор — Тодар, Хвеадор — Хведар | Феодор — Федор — Фёдор |
Ѳеклѧ | Тэкля | Фекла — Фёкла |
Миѳъ | Міт | Миф |
Орѳографіѧ | Артаграфія | Орфография |
Каѳедра | Катэдра | Кафедра |
Алеуцкая мова
рэдагавацьФіта выкарыстоўваецца ў кірылічнай вэрсіі алеуцкага альфабэту, звычайна ў запазычаных словах.
Расейская мова
рэдагавацьУ першым варыянце расейскага альфабэту Пятра I (1707—1708) літара Ф была выключана, і фіта стала адзіным спосабам адлюстраваньня /f/. Пазьней (1710 год) літара Ф (з такім жа этымалягічным правілам напісаньня Ѳ і Ф) была адноўлена, і абедзьве літары існавалі адначасова да рэформы правапісу 1918 году, калі фіта была ліквідавана й заменена літарай Эф (Ф ф).
Многія грэцкія словы з тэтай былі прыняты ў расейскую мову праз Т замест фіты (пераважна праз лацінскую або іншыя заходнееўрапейскія мовы): театръ (тэатар), теорема (тэарэма), атлетъ (атлет), пантера (пантэра), фталевый (фталевы) і г. д. Часам існавала дваістае напісаньне й вымаўленьне: аѳеизмъ / атеизмъ (атэізм), алгориѳмъ / алгоритмъ (альгарытм), каѳолический / католический (каталіцкі) і інш.; варыянты зь фітай (у сучасным правапісе з Ф) звычайна больш архаічныя ці асаблівыя.
Румынская мова
рэдагавацьУ румынскай мове Ѳ мае назву тыта й зьяўляецца часткай румынскага кірылічнага альфабэту, які выкарыстоўваўся прыкладна да 1860 году.
Старажытнарасейская й царкоўнаславянская мовы
рэдагавацьТрадыцыйная расейская назва літары — фита́ (ці, у напісаньні да 1918 году, ѳита́). Фіта ў асноўным выкарыстоўвалася для запісу ўласных імёнаў і запазычаных словаў, якія паходзяць з грэцкай мовы або празь яе. Расейцы вымаўлялі гэтыя імёны з гукам /f/ замест /θ/, напрыклад, «Тэадор» вымаўляўся як «Феадор» (цяпер «Фёдор»).
Раньнія тэксты на расейскай мове (і ў расейскай рэдакцыі царкоўнаславянскай) дэманструюць узрастаючую ўзаемазаменнасьць Ѳ і Ф. Некаторыя пісцы аддавалі перавагу адной зь дзьвюх літар і ігнаравалі другую. Існавала артаграфічная сыстэма напісаньня Ѳ у пачатковай пазыцыі й Ф у іншым месцы. Зь сярэдзіны XVII стагодзьдзя выбар паміж Ѳ і Ф быў адрэгуляваны ў адпаведнасьці з грэцкім паходжаньнем, сыстэмай, якая дагэтуль выкарыстоўваецца ў царкоўнаславянскай артаграфіі.
Вонкавыя спасылкі
рэдагавацьУ гэтым артыкуле няма спасылак на якія-небудзь крыніцы.
|