Таўгінт
Таўгінт, Таўцігінд (Таўтгінт) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Таўгінт лац. Taŭgint / Taŭhint | |
| Theogint | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Teuth + Gentt |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Таўцігінд, Таўтгінт |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Таўгінт» | |
Паходжаньне
рэдагавацьТэўгінт (Theogint) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова -тэўд- (-дэўт-, -тыд-) (імёны ліцьвінаў Таўдвід, Таўтывіл, Таўтгерд; германскія імёны Teutwidis, Theudowills, Teutgerdis) паходзіць ад гоцкага þiuda[2], германскага þeudo[3] 'род, народ'[4], а аснова -генд- (-гент-, -гінт-) (імёны ліцьвінаў Гінтэр, Агінт, Эйгінт; германскія імёны Genter, Aginto, Eigint) — ад гоцкага gands 'посах', пераноснае 'чары'[5]. Такім парадкам, імя Таўтыгінд азначае «чары роду»[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Gothard Tawteginden son[7], Godhard, filius Tautheginde[8] (12 кастрычніка 1398 году); Я Миколаи Товкгинтович (28 траўня 1500 году)[9]; Ioannes Towgintt (1619—1690 гады)[10]; Piotr Towgint (17 жніўня 1655 году)[11]; Gabriel Towgint (23 кастрычніка 1655 году)[12]; Hrehory Towtgint (6 чэрвеня 1656 году)[13].
Носьбіты
рэдагаваць- Готард Таўцігіндавіч — літоўскі баярын, які засьведчыў Салінскую ўмову 1398 году
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1432.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 209.
- ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. T. 5: Nazwy osobowe pochodzenia niemieckiego. — Kraków, 1997. S. 34.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 19.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 26.
- ^ Die Staatsverträge des Deutschen Ordens in Preussen im 15. Jahrhundert. Bd. 1. — Marburg, 1970. S. 12.
- ^ Liv-, Esth- und Curländisches Urkundenbuch nebst Regesten / Hrsg. von F. G. von Bunge. Bd. 4. — Reval, 1859. S. 227.
- ^ Jablonskis K. Istorija irjos šaltiniai. — Vilnius, 1979. P. 50.
- ^ Maciejauskienė V. Gruzdžių pavardės: istorija ir dabartis // Lietuvos lokaliniai tyrimai. 2010. P. 4.
- ^ Akta zjazdów stanów Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 2. — Warszawa, 2009. S. 286.
- ^ Akta zjazdów stanów Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 2. — Warszawa, 2009. S. 337, 339.
- ^ Akta zjazdów stanów Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 2. — Warszawa, 2009. S. 349.
Літаратура
рэдагаваць- Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. Аўтарскае выданне. — Менск, 2019. — 459 с. — (сьціслая вэрсія кнігі: Вытокі Вялікае Літвы. — Менск, 2021. — 89 с.)