Судвоішкі (Аліцкі павет)

Судвоішкі (лет. Sudvariškės) — вёска ў Летуве, каля возера Півашунаў. Уваходзяць у склад Півашунскага староства Аліцкага раёну Аліцкага павету.

Судвоішкі
лац. Sudvojiški
лет. Sudvariškės
Краіна: Летува
Павет: Аліцкі
Раён: Аліцкі
Насельніцтва:
Часавы пас: UTC+2
летні час: UTC+3
Геаграфічныя каардынаты: 54°27′11″ пн. ш. 24°24′22″ у. д. / 54.45306° пн. ш. 24.40611° у. д. / 54.45306; 24.40611Каардынаты: 54°27′11″ пн. ш. 24°24′22″ у. д. / 54.45306° пн. ш. 24.40611° у. д. / 54.45306; 24.40611
Судвоішкі на мапе Летувы
Судвоішкі
Судвоішкі
Судвоішкі

Назва рэдагаваць

Асноўны артыкул: Судзівой

Судзівой — імя славянскага паходжаньня, якое ўтварылася ад праславянскага *sǫditi 'судзіць' і *vojь 'ваяр'[1].

Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[2], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[3]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[4].

Гісторыя рэдагаваць

У XIX ст. Судвоішкі ўваходзілі ў склад Троцкага павету Віленскай губэрні[5].

Насельніцтва рэдагаваць

  • 1905 год — 86 чалавек[6]

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Cz. 1: Odapelatywne nazwy osobowe. — Kraków, 2001. S. 347.
  2. ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
  3. ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
  4. ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
  5. ^ Słownik geograficzny... T. XI. — Warszawa, 1890. S. 553.
  6. ^ Виленская губерния: полный список населенных мест со статистическими данными о каждом поселении. — Вильна, 1905. С. 312.