Рычард Блэкмар

Сэр Ры́чард Блэ́кмар (па-ангельску: Richard Blackmore; 22 студзеня 1654 — 9 кастрычніка 1729) — ангельскі паэт і лекар, вядомы ў асноўным як аб’ект кпінаў і ўзор няўдалага паэту. Тым ня меней, ён быў паважаным лекарам і рэлігійным пісьменьнікам.

Рычард Блэкмар
Richard Blackmore
Гравюры з кнігі Сэмюэла Джонсана «Жыцьці ангельскіх паэтаў»
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся	22 студзеня 1654 Коршэм, Ўілтшыр
Памёр	9 кастрычніка 1729 Бокстэд, Эсэкс
Пахаваны	Boxted (St. Peter) Churchyard And New Churchyard[d]
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці	паэт, лекар
Мова	ангельская
Узнагароды
[[::s:en:1911 Encyclopædia Britannica/Blackmore, Sir Richard|Творы]] ў Вікікрыніцах
Рычард Блэкмар у Вікісховішчы

Вікіпэдыя мае артыкулы пра іншых асобаў з прозьвішчам Блэкмар.

Жыцьцяпіс

Рычард Блэкмар нарадзіўся ў сям’і заможнага юрыста. Кароткі час навучаўся ў Ўэстмінстэрскай школе, у 1669 паступіў у Сэнт-Эдмунд Хол.

У 1674 атрымаў бакаляўра мастацтваў, а ў 1676 — магістра. Пэўны час працаваў выкладчыкам у коледжы, аднак пасьля атрыманьня бацькавае спадчыны паехаў па сьвеце.

Падчас перабываньня ў Падуі атрымаў мэдыцынскую адукацыю ў тамтэйшым унівэрсытэце. Пасьля гэтага заняўся лекарскай практыкай на радзіме.

У 1685 ажаніўся з Мэры Адамс, чые сямейныя сувязі забясьпечылі яму месца ў Каралеўскай лекарскай калегіі.

Рычард Блэкмар вельмі цікавіўся пратэстанцтвам, у 1704 року далучыўся да Таварыства распаўсюджаньня Эвангельля ў Амэрыцы.

Памёр у Бокстэдзе і быў пахаваны ў парафіяльнай царкве.

Творчасьць

Рычард Блэкмар падтрымаў Славутую рэвалюцыю, і ў 1695 року зьявілася ягоная эпічная паэма «Прынц Артур, гераічная паэма ў X кнігах», прысьвечаная Вільгельму III. Паэма крытыкавалася за ўляганьне да караля, аднак вытрымала тры перавыданьні і зрабіла Блэкмара ляйб-мэдыкам, якім ён заставаўся і за каралевай Ганнай. Таксама ён быў уганараваны залатым мэдалём і ў 1697 року пасьвечаны ў рыцары.

У 1697 року Блэкмар выдаў працяг «Кароль Артур: гераічная паэма ў дванаццаці кнігах». Як і папярэдніца, гэтая кніга таксама трактавала сучасныя падзеі ў пераносе на старажытныя часы, аднак да гэтага выданьня не было значнае цікавасьці.

У 1705 року, ужо падчас караляваньня Ганны, Блэкмар напісаў чарговы эпас, «Эліза: эпічная паэма ў дзесяці кнігах», накіраваны супраць каралевы Лізаветы. Ізноў твор алегарычна спасылаўся на сучасныя падзеі.

У 1711 Блэкмар напісаў «Прыроду чалавека», фізыялягічна-тэалягічную паэму, а ў 1712 — лягічны працяг — паэму «Стварэньне: філязофская паэма», усхваленую Джонам Дэнісам, Джозэфам Адысанам, а пазьней і Сэмюэлам Джонсанам, за ейны мілтанаўскі тон. Гэтая кніга атрымала 16 перавыданьняў і стала найбольш пасьпяховым з усіх эпічных твора Рычарда Блэкмара. Задумкаю паэмы было выкрыцьцё атэізму Лючыльё Ваніні, Томаса Гобза і (меркавана) Бэнэдыкта Сьпінозы, а таксама раскрыцьця інтэлектуальнае філязофіі Джона Лока.

Пасьля невялікага перапынку Блэкмар працягнуў рэлігійную тэматыку эпасам «Збаўленьне» (1722), закліканым супрацьстаяць і абвяргаць арыянства (як ён называў унітарыянаў). У наступным року выйшаў наступны вялікі эпас «Альфрэд», верагодна, пра караля Альфрэда Вялікага, ізноў у стылі ягоны ранейшых артурыянскіх твораў. Паэма прайшла незаўважна.

Літаратура

• Matthew, H.C.G. and Brian Harrison, eds. The Oxford Dictionary of National Biography. vol. 6, 1-3. London: Oxford UP, 2004.
• Encyclopædia Britannica

Вонкавыя спасылкі

Рычард Блэкмар — сховішча мультымэдыйных матэрыялаў

• Праект «Гутэнбэрг»
• «Жыцьці паэтаў» Сэм’юэла Джонсана