Рытаўт
Рытаўт — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Рытаўт лац. Rytaŭt | |
| Ritold | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Rito + Walt |
| Іншыя формы | |
| Зьвязаныя імёны | Waltrid |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Рытаўт» | |
Паходжаньне рэдагаваць
- Асноўны артыкул: Імёны ліцьвінаў
Рыдвалд або Рыталд (Ridwald, Ritoldus[1][2][3], Ritaldi) і Валтрыд (Waltrid[4]) — імёны германскага паходжаньня[5]. Іменная аснова -рыд- (-рыт-) (імёны ліцьвінаў Рыдэль, Зэгрыда, Кантрыт; германскія імёны Riedel, Segrida, Guntarith) паходзіць ад бургундзкага rîdan[6], стараісьляндзкага ridha, стараангельскага rīdan 'езьдзіць конна'[7], а аснова -валд- (-алд, -олт) (імёны ліцьвінаў Геральт, Левалт, Рамвольт; германскія імёны Gerwald, Lewolt, Romuald) — ад гоцкага і германскага waldan 'валодаць, гаспадарыць' або wulþus 'слава, мажнасьць'[8]. Апроч таго, адзначалася старажытнае германскае імя Theutrid (Theut-rid)[9].
У Прусіі бытавала імя Rytawte[10].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Andrzej Rytowtt (1690 год)[11]; Рытовта (1864 год)[12].
Носьбіты рэдагаваць
- Андрэй Рытаўт — шляхціч Віленскага ваяводзтва, які ўпамінаецца ў 1690 годзе
Глядзіце таксама рэдагаваць
Крыніцы рэдагаваць
- ^ Die Urkunden zur Geschichte des deutschen Etschlandes und des Vintschgaus. Bd. 3: 1231—1253. — Innsbruck, 1957. S. 381, 448.
- ^ Felix et inclitus notarius: Studien zum italienischen Notariat vom 7. bis zum 13. Jahrhundert. — Niemeyer, 2000. S. 823.
- ^ Collectio chartarum pacis privatae Medii Aevi ad regionem Tusciae pertinentium. — Florence, 1943. P. 36.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1511.
- ^ Gamillscheg E. Romania Germanica. Bd. 2: Die Ostgoten. Die Langobarden. Die altgermanischen Bestandteile des Ostromanischen. Altgermanisches im Alpenromanischen. — Berlin und Leipzig, 1935. S. 102.
- ^ Gamillscheg E. Romania Germanica. Bd. 2: Die Ostgoten. Die Langobarden. Die altgermanischen Bestandteile des Ostromanischen. Altgermanisches im Alpenromanischen. — Berlin und Leipzig, 1935. S. 143.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 190.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1448.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 83.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo wileńskie 1690 r. — Warszawa, 1989. S. 245.
- ^ Указатель города Вильны. — Вильна, 1864. С. 35.