Пітэр Зээман (па-нідэрляндзку: Pieter Zeeman; 25 траўня 1865, Зонэмар, Нідэрлянды — 9 кастрычніка 1943, Амстэрдам) — нідэрляндзкі фізык, ляўрэат Нобэлеўскай прэміі ў галіне фізыцы (1902), разам з Гэндрыкам Лёрэнцам, «за выдатныя заслугі ў дасьледаваньнях ўплыву магнэтызму на радыяцыйныя зьявы». Сябра Нідэрляндскай АН[10]

Пітэр Зээман
па-нідэрляндзку: Pieter Zeeman
Дата нараджэньня 25 траўня 1865(1865-05-25)[1][2][3][…]
Месца нараджэньня
Дата сьмерці 9 кастрычніка 1943(1943-10-09)[5][1][2][…] (78 гадоў)
Месца сьмерці
Месца пахаваньня
Месца вучобы Лейдэнскі ўнівэрсытэт
Занятак фізык, прафэсар унівэрсытэту, фатограф
Навуковая сфэра фізыка
Месца працы
Сябра ў Лёнданскае каралеўскае таварыства, Баварская акадэмія навук[d], Вугорская акадэмія навук, Нідэрляндзкая каралеўская акадэмія навук[d], Папская акадэмія навук[d][9], Пруская акадэмія навук[d] і Турынская акадэмія навук[d][4]
Навуковы кіраўнік Хэйкэ Камэрлінг-Онэс[d]
Узнагароды Нобэлеўская прэмія ў галіне фізыкі (1902)

Дзейнасьць

рэдагаваць

У 1896 г., па просьбе Лёрэнца, дасьледуе ўзьдзеяньне магнітнага поля на спэктральныя лініі крыніцы выпраменьваньня і адкрывае эфэкт, вядомы цяпер пад назвай эфэкту Зээмана. Адкрыцьцё эфэкту пацьвердзіла верагоднасьць тэорыі электрамагнітнага выпраменьваньня Лёрэнца.

У 1900 г. Зээмана прызначылі прафэсарам фізыкі ў Амстэрдамскім унівэрсытэце. У 1908 г. ён становіцца дырэктарам інстытуту фізыкі гэтага ўнівэрсытэту.

У 1921 г. атрымаў мэдаль імя Генры Драпэра. Адзін з кратэраў на Месяцы названы ў яго гонар кратэрам Зээмана.

  1. ^ а б Pieter Zeeman — 2009.
  2. ^ а б Pieter Zeeman // Encyclopædia Britannica (анг.)
  3. ^ Pieter Zeeman // KNAW Past Members (анг.)
  4. ^ а б в www.accademiadellescienze.it (італ.)
  5. ^ а б Зееман Питер // Большая советская энциклопедия (рас.): [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — Москва: Советская энциклопедия, 1969.
  6. ^ а б в г Album Academicum — 2007.
  7. ^ http://www.dodenakkers.nl/beroemd/wetenschap/158-zeeman.html
  8. ^ а б dataset Library TU Delft — 2017.
  9. ^ www.pas.va (анг.)
  10. ^ Зееман Пітэр // БЭ. — Мн.: 1998 Т. 7. С. 50