Онар
Онар (Анар, Янар) — мужчынскае імя.
| Онар лац. Onar | |
| Onar | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Ano + Hari |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Анар, Янар |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Онар» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАўнар, Онэр, пазьней Онар (Aunari, Onheri, Onar) — імя германскага паходжаньня[1]. Іменная аснова ан- (эн-) (імёны ліцьвінаў Энель, Янвін, Ангот; германскія імёны Enilo, Anoin, Angodus) паходзіць ад гоцкага *ana[2], стараверхненямецкага ano 'дзед, продак'[3], а аснова -гер- (-ер-) (імёны ліцьвінаў Герман, Гунтэр, Кіндэр; германскія імёны Herman, Gunter, Kinder) — ад гоцкага harjis[4], германскага heri 'войска, загон' або гоцкага hairus[5], германскага heru 'меч'[6].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: просилъ у насъ Оннур чоловека в Жомоити (5 лістапада 1486 году)[7]; тая Котерына Висвойнавая а Онаровича мела одного сына (13 траўня 1490 году)[7]; тяглыхъ людеи меречскихъ… а Матея Анаровича (16 лютага 1566 году)[8]; Anarowicz (1793 год)[9]; Marianna Janarowicz (1803 год)[10].
Глядзіце таксама
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 208.
- ^ A // Köbler G. Gotisches Wörterbuch. 4. Aufl, 2014.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 35.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 143.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 124.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ а б Lietuvos Metrika. Knyga 225 (6) (1528—1547). — Vilnius, 1995. P. 173.
- ^ Метрыка Вялікага Княства Літоўскага. Кніга 44 (1559—1566 гг.). — Менск, 2001. С. 115—116.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 137.
- ^ Wawiórka, Geneteka baza Polskiego Towarzystwa Genealogicznego