Манейка
Манейка, Маніка (Манік) — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Манейка лац. Maniejka | |
| Mannecho | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Manno + суфікс з элемэнтам -к- (-k-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Маніка, Манік |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Манейка» | |
Паходжаньне
рэдагавацьМаніка або Манека (Manniko, Mannecho, Maneca[1][2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -ман- (імёны ліцьвінаў Мангерд, Дзерман, Есьман; германскія імёны Mangerðr, Derman, Esmann) паходзіць ад гоцкага manna[4], германскага man 'чалавек'[5].
У Прусіі бытавала імя Маніка (Манека, Манка): Maneke (1340 год)[6], Manike (1344 год)[6], Manke (1344 і 1451 гады)[6].
У Польшчы адзначаюцца прозьвішчы Манэка (Maneke) і Маніка (Manicke)[7].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: Моникгирду Монеико а Сибир[8], Монику семъица[9], три чоловеки подле его у Ятвезкомъ, на имя: Тоа, Свирпля а Монеика[10] (1440—1492 гады); homines… primus Moniko (1492 год)[11]; в Городенъском повете далъ ему землицу пустовъскую жъ, на имя Монеикову (22 кастрычніка 1503 году)[12]; Borysz Manykowicz… Kuszma Manykowycz… Jakym Manyeyko (1552—1555 гады)[13]; село Маниковичи (1554 год)[14]; Woytko Moniko (2 траўня 1558 году)[15]; Моники… Собехъ Монико (1567 год)[16]; sioło Koniuchy… Moneiko Nowosed (18 жніўня 1574 году)[17]; Antoni Manikiewicz (10 лютага 1791 году)[18].
Носьбіты
рэдагаваць- Манік (Монік) — літоўскі баярын, які атрымаў наданьне ад вялікага князя Казімера
- Дамінік Манейка — васіліскі мешчанін, які ўпамінаецца ў 1765 годзе[19]
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Briggs K. An index to personal names in English place-names. — Nottingham, 2023. P. 203.
- ^ Redin M. Studies on uncompounded personal names in Old English. — Uppsala, 1919. P. 157.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1090.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 167.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 23.
- ^ а б в Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 55.
- ^ Walkowiak J. B. Litewskie nazwiska Polaków: słownik etymologiczno-frekwencyjny. — Poznań, 2019. S. 210.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 32.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 49.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 51.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 453.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 5 (1427—1506). — Vilnius, 2014. P. 369.
- ^ Писцовая книга Пинского и Клецкого княжеств, составленная Пинским старостою Станиславом Хвальчевским в 1552—1555 г. — Вильна, 1884. С. 35, 50, 390.
- ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 8. — Вильна, 1870. С. 116.
- ^ Акты издаваемые Виленской археографической комиссией. Т. 14. — Вильна, 1887. С. 57.
- ^ Литовская метрика. Отд. 1. Ч. 3. — Петроград, 1915. С. 1166—1167.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 216.
- ^ Akta sejmiku kowieńskiego z lat 1733—1795. — Warszawa, 2019. S. 471.
- ^ Леанід Лаўрэш, Інвентар Васілішскага староства, Pawet.net, 4 жніўня 2017 г.