Жытавішкі
Жытавішкі (лет. Žydaviškis) — вёска ў Летуве, на левым беразе Нёману. Уваходзяць у склад Бальверыскага староства Прэнскага раёну Ковенскага павету.
| Жытавішкі лац. Žytaviški | |
| лет. Žydaviškis | |
| Краіна: | Летува |
| Павет: | Ковенскі |
| Раён: | Прэнскі |
| Часавы пас: | UTC+2 |
| летні час: | UTC+3 |
| Геаграфічныя каардынаты: | 54°32′49″ пн. ш. 23°53′38″ у. д. / 54.54694° пн. ш. 23.89389° у. д.Каардынаты: 54°32′49″ пн. ш. 23°53′38″ у. д. / 54.54694° пн. ш. 23.89389° у. д. |
Жытавішкі на мапе Летувы   Жытавішкі | |
Назва
рэдагавацьСіта або Сіда (Sito, Sido) — імя германскага паходжаньня[1][2].
Яшчэ этнограф і мовазнаўца Яўхім Карскі зьвяртаў увагу на тое, што ў латыскай Курляндыі, «большасьць беларускіх населеных месцаў заканчваюцца на -ішкі»[3], пазьней у рэчышчы палітыкі летувізацыі падобныя тапонімы на -ішкі азначылі як «гістарычна балтыйскія» і нават «тыпова летувіскія»[4]. Тым часам менскі дасьледнік Алёхна Дайліда зазначае, што «ва ўсходнегерманскіх мовах быў пашыраны суфікс -isk-: такім парадкам, так менаваная „лінія Сафарэвіча“ (мяжа перавагі паселішчаў з назовамі на -ішкі ў Панямоньні) не абавязкова зьнітаваная з балтамі»[5].
Гісторыя
рэдагавацьУ XIX ст. Жытавішкі ўваходзілі ў склад Мар’ямпальскага павету Сувалкаўскай губэрні.
Насельніцтва
рэдагавацьКрыніцы
рэдагаваць- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 1315.
- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 197.
- ^ Карский Е. Ф. Белорусы. Т. 1. — Минск, 2006. С. 559.
- ^ Зайкоўскі Э. Балты цэнтральнай і ўсходняй Беларусі ў сярэднявеччы // Спадчына. № 1, 1999. С. 61—72.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 31.
- ^ Słownik geograficzny... T. XIV. — Warszawa, 1895. S. 914.
- ^ Списки населённы мест Сувалкской губернии (1888 года), как материалы для историко-этнографической географии края. — СПб., 1901. С. 168.