Гайлун
Гайлун (Гайлон, Гайлан), Гелун (Гелюн), Гелон — мужчынскае імя і вытворнае ад яго прозьвішча.
| Гайлун лац. Gajłun / Hajłun | |
| Gelunus | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Gelo + суфікс з элемэнтам -н- (-n-) |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Гелун, Гелюн, Гелон, Гайлон, Гайлан |
| Вытворныя формы | Гейлін |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Гайлун» | |
Паходжаньне
рэдагавацьГелун або Галун (Gelunus[1], Geluni, Galun[2]) — імя германскага паходжаньня[3]. Іменная аснова -гайл- (-гал-, -гел-) (імёны ліцьвінаў Галімунт, Інгела, Монтгайла; германскія імёны Geilmundus, Ingeila, Montigel) паходзіць ад гоцкага і бургундзкага gails 'жвавы, свавольны, ганарысты'[4].
У Прусіі бытавала імя Гелун: Gelune (1349 год)[5].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: circa lacum Goylony (7 студзеня 1491 году)[6]; sioła Gierduciow Rodzic Pawel Gailun (1621 год)[7]; Gieluny (1744 год)[8]; Barbara Gaylunowna (1799 год)[9]; Gajlan (1861 год)[10].
Носьбіты
рэдагавацьГайлуны (Gajlun) — прыгонныя зь вёсак Жакаў, Ацковічаў, Лялейкаў і Галаваткаў (Ашмянскі павет), якія ўпамінаюцца ў XIX стагодзьдзі[11].
У актах Вялікага Княства Літоўскага ўпаміналіся маёнтак Гелонічы ў Наваградзкім ваяводзтве і сяло Гелуны каля Высокага Двора[12].
На гістарычнай Ашмяншчыне існуе вёска Гелюны.
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Morlet M.-T. Les noms de personne sur le territoire de l’ancienne Gaule du VIe au XIIe siècle. T. I: Les noms issus du germanique continental et les créations gallo-germaniques. — Paris, 1971. P. 98.
- ^ Ferguson R. The Teutonic Name-system Applied to the Family Names of France, England, & Germany. — London, 1864. P. 437.
- ^ Förstemann E. W. Altdeutsches Namenbuch. Bd. 1: Personennamen. — Bonn, 1900. S. 568.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 17.
- ^ Trautmann R. Die altpreußischen Personennamen. — Göttingen, 1925. S. 31.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 432.
- ^ Ragauskaitė A. Lietuviškos kilmės asmenvardžiai seniausioje Lietuvoje 1599–1621 m. Joniškio krikšto metrikų knygoje // Baltu filoloģija. T. 28, nr. 1 (2019). P. 160.
- ^ Diecezja Wileńska, 1744, Pawet, 20 лютага 2011 г.
- ^ Lebedys J. Lietuvių kalba XVII—XVIII a. viešajame gyvenime. — Vilnius, 1976. P. 86.
- ^ Spis miejscowości oraz nazwisk mieszkańców parafii werkowskiej w 1861 r., Genealogia Wileńszczyzny
- ^ Malewski Cz. Rodziny szlacheckie na Litwie w XIX wieku. — Warszawa, 2022. S. 49, 65, 194.
- ^ Indeks alfabetyczny miejscowości dawnego wielkiego Księstwa Litewskiego: A—K (Abakanowicze — Kujany). Wilno, 1929. S. 189.