Валачо́бнікі — група мужчын (часам з жанчынамі), якія ў першы Вялікадня зь вечара і ўсю ноч абходзілі двары і сьпявалі пад вокнамі валачобныя песьні (асобна гаспадару, гаспадыні, іх дарослай дачцэ, нежанатаму сыну):

Дай табе Божа,
гаспадарочак,
І ў каморы,
і ў аборы.
А дзе гара —
там жыта капа.
А дзе лагчына —
там жыта сцірта,
А дзе лог —
там сена стог.
Дай табе Божа,
гаспадарочак,
Піва варыці,
сына жаніці…

Валачобны гурт складаўся запявалы («пачынальніка»), падпявальнікаў, музы́кі (звычайна скрыпача) і механошы, які зьбіраў дары («валачобнае» — фарбаваныя яйкі, велікодныя[1] булкі — велікодныя бабкі, кулічы і паскі[Крыніца?] , а таксама сыр, невялікія грошы). Валачобны абрад, пашыраны пераважна на Поўначы і Ўсходзе Беларусі, цяпер страціў аграрна-магічны сэнс і бытуе як вясёлая сьвяточная забава.