Аляксандар Міронаў

беларускі пісьменьнік, журналіст, палярнік

Аляксандар Яўгенавіч Міронаў (23 лістапада 1910, Ворша — 15 сьнежня 1992) — беларускі празаік, перакладчык. Заслужаны работнік культуры БССР (1978).

Аляксандар Міронаў
Асабістыя зьвесткі
Нарадзіўся 23 лістапада 1910(1910-11-23)
Памёр 15 сьнежня 1992(1992-12-15) (82 гады)
Літаратурная дзейнасьць
Род дзейнасьці пісьменьнік, перакладнік
Мова расейская мова
Узнагароды
ордэн Айчыннай вайны II ступені ордэн Дружбы народаў ордэн Чырвонай Зоркі ордэн Чырвонай Зоркі ордэн «Знак Пашаны»
Заслужаны дзяяч культуры Рэспублікі Беларусь

Біяграфія рэдагаваць

Нарадзіўся 23 лістападу 1910 году ў Воршы ў сям’і чыгуначніка. Скончыў агульнаадукацыйныя курсы ў 1929 годзе. У 1930 годзе — рэпарцёр газэты «Звязда». У 1930 годзе выехаў у Архангельск, працаваў журналістам, матросам. Плаваў па параходзе «Сталін» на Шпіцбэрген і на шхуне «Бялуха» на Новую Зямлю. З 1930 па 1933 год cлужыў ў гандлёвым флёце, прымаў удзел у выратаваньні чалюскінцаў (1933—1934)[1]. Супрацоўнічаў з газэтамі: «Правда Севера», «Моряк Севера» (1934—1941), быў уласным карэспандэнтам газэты «Звязда», адказным сакратаром альманаха «Советская Отчизна». Сябра Саюзу пісьменьнікаў СССР з 1939 году.

У 1942 годзе скончыў школу вахтавых камандзіраў баявога карабля. Падчас нямецка-савецкай вайны служыў на Паўночным флоце. Пасьля дэмабілізацыі ў 1946 годзе прыехаў у Менск.

У 1946—1947 гадох — уласны карэспандэнт газэты «Звязда», у 1947—1950 гадах — адказны сакратар рэдакцыі альманаху «Советская Отчизна», начальнік сцэнарнага аддзелу кінастудыі «Беларусьфільм».

Жыў у Менску і Кактэбэлі (Крым). Памёр 15 сьнежня 1992 году. Па завяшчаньні, пасьля сьмерці прах развеяны над Чорным морам.

Творчасьць рэдагаваць

 
Мемарыяльная дошка ў Кактэбэлі

Пісаў на расейскай мове. З літаратурна-мастацкімі творамі ў друку пачаў выступаць у 1930 годзе. Першы зборнік нарысаў «Марскія будні» выйшаў у свет у Архангельску ў 1932 годзе. Выдаў таксама кнігі аповесьцяў, апавяданьняў «Паход „Чалюскіна“» (1935), «Вялікае сэрдца» (1939), «Крэпасьць у ільдах» (1944), раманы «Караблі выходзяць у акіян» (1957), «Толькі мора вакол» (1962), «Лядовая адысея. Запіскі чалюскінца» (1966), «Не поле перайсьці» (1975) і іншыя.

На словы А. Міронава напісаныя песні («Зубронак» П. Падкавырава і іншыя)[2].

Бібліяграфія рэдагаваць

  • Морские будни. Апавяданьні. Архангельск, 1932.
  • Коса на камень. Аповесьць. Менск, 1967.
  • Избранные произведения. Менск, Беларусь, 1970—1971[3].
  • Через тысячу смертей. Аповесьць. Менск, 1972.
  • Не поле перейти. Раман. Менск, 1975.
  • Корабли выходят в океан. Раман. Менск, 1980.
  • Дед-Мавр. Повесть-воспоминания. Менск, 1983.
  • Ледовая одиссея. Записки челюскинца. Аповесьць. Менск, 1984
  • Избранные произведения. В 2 томах. Менск, 1986.

Узнагароды рэдагаваць

  • Ордэн Чырвонай Зоркі за ўдзел у чалюскінскай эпапеі (1934),
  • Ордэн Чырвонай Зоркі за працу ў газэце «Северная вахта» (1945),
  • Ордэн Айчыннай вайны II ступені (1985),
  • Ордэн Дружбы народаў,
  • Ордэн «Знак Пашаны»,
  • Ганаровыя граматы Вярхоўнага Савету БССР,
  • Ганаровы палярнік Савецкага Саюзу,
  • Заслужаны работнік культуры БССР (1978).

Крыніцы рэдагаваць

  1. ^ Громов Б. Поход «Челюскина». — Т. 1. — С. 465.
  2. ^ Міронаў Аляксандр Яўгенавіч
  3. ^ Каталог РНБ

Літаратура рэдагаваць

  • Міронаў Аляксандр Яўгенавіч // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш.. — Мн.: БелЭн, 2000. — Т. 10: Малайзія — Мугаджары. — С. 467. — 544 с — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0169-9 (т. 10), ISBN 985-11-0035-8.
  • Аляксандр Міронаў // Беларускія пісьменнікі: Біябібліяграфічны слоўнік. У 6 т. / пад рэд. А. І. Мальдзіса. — Мн.: БелЭн, 1992—1995.