Абуд
Абуд (Абод), Абут (Абуць, Ябут) — мужчынскае імя.
| Абуд лац. Abud | |
| Abbud | |
| Паходжаньне | |
|---|---|
| Мова(-ы) | германскія |
| Утворанае ад | Abo + Budo |
| Іншыя формы | |
| Варыянт(ы) | Абод, Абут, Абуць, Ябут |
| Зьвязаныя артыкулы | |
| якія пачынаюцца з «Абуд» | |
Паходжаньне
рэдагавацьАбод або Абуд, пазьней Абат (Abbod, Abbud[1], Abbott) — імя германскага паходжаньня[2]. Іменная аснова аб- (імёны ліцьвінаў Абека, Абор, Абрат; германскія імёны Abbeco, Abar, Abrada) паходзіць ад гоцкага aba 'мужчына, муж'[3], а аснова -буд- (-бод-) (імёны ліцьвінаў Будзівід, Будар, Будрых; германскія імёны Bodwidus, Buder, Boderich) — ад бургундзкага buda 'пасол, пасланьнік' або германскага bodo 'гаспадар'[4].
Варыянты імя ў гістарычных крыніцах: в Крожех — на имя Шевлянъ, шестнадцать чоловековъ, куничников… а Ебута (1440—1492 гады)[5]; homines septem equorum pabulatores alias conyvchi… Jabvth (29 лютага 1476 году)[6]; Воишвид Ябутович… Воишвил Ебутович… Можан Ебутович (1537—1538 гады)[7]; Янел а Якубъ Ябутевичи (1 ліпеня 1542 году)[8]; въ концу волокъ села Бирякголи грунту среднего морговъ два принялъ Маюлъ Абутовичъ[9], войть Альберть Ябутовичъ[10] (1554 год); Chwiedzko Obudowicz (1561—1566 гады)[11]; Ociec Symon Obudowicz, praesbiter cerkwi hniezdziłowskiej (1690 год)[12]; Abudowicz (1756/1758 год)[13].
Носьбіты
рэдагаваць- Казімер Абадзевіч (Kazimierz Abodziewicz) — магістар філязофіі і гуманітарных навук (1728 год)[14]
- Антоні Абудовіч — уніяцкі сьвятар у Гнязьдзілавічах, які ўпамінаецца ў 1748 годзе[15]
Абудовічы — літоўскі шляхецкі род[16].
Абадовічы (Obodowicz) — літоўскі шляхецкі род з Ашмянскага павету[17].
Абуцевіч — прозьвішча, гістарычна зафіксаванае на тэрыторыі цяперашняй Летувы[18].
У XVI ст. існавала сяло Ябутавічы (Ябутовичи) у Жамойцкім старостве[19].
Крыніцы
рэдагаваць- ^ Searle W. G. Onomasticon anglo-saxonicum. — Cambrigde, 1897. P. 1.
- ^ Ferguson R. Surnames as a Science. — London, 1883. S. 96.
- ^ Kremer D. Die Germanischen Personennamen in Katalonien // Estudis romànics. Nr. 14, 1972. S. 41.
- ^ Дайліда А. Пачаткі Вялікага княства Літоўскага: ад стварэння да Крэўскай уніі / Рэц. С. Тарасаў. — Менск, 2019. С. 16.
- ^ Lietuvos Metrika. Knyga 3 (1440—1498). — Vilnius, 1998. P. 49.
- ^ Kodeks dyplomatyczny katedry i diecezji Wilenskiej. T. 1, z. 2: 1468—1501. — Kraków, 1939. S. 351—352.
- ^ Mackavičius A. Žemaitijos valsčių surašymas 1537—1538 m. — Vilnius, 2003. P. 31, 201, 286.
- ^ Istorijos archyvas. T. 1: XVI amžiaus Lietuvos inventoriai. — Kaunas, 1934. P. 23.
- ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 8. — Вильна, 1870. С. 14.
- ^ Археографический сборник документов, относящихся к истории Северо-западной Руси. Т. 8. — Вильна, 1870. С. 114.
- ^ Писцовая книга бывшего пинского староства составленная по повелению короля Сигизмунда Августа в 1561—1566 годах пинским и кобринским старостой Лаврином Войной. Ч. 1. — Вильна, 1874. С. 34.
- ^ Metryka Litewska. Rejestry podymnego Welkiego Ksiestwa. Województwo wileńskie 1690 r. — Warszawa, 1989. S. 114.
- ^ Antroponimia Polski od XVI do końca XVIII wieku. T. 1: A—G. — Kraków, 2007. S. 133.
- ^ Poplatek J. Wykaz alumnów Seminarium Papieskiego w Wilnie 1582—1773 // Ateneum Wileńskie. R. 11, 1936. S. 270.
- ^ Описание документов архива западно-русских униатских митрополитов. Т. 2. — СПб., 1907. С. 123.
- ^ Сьпіс шляхецкіх родаў, прозьвішчы якіх пачынаюцца на А, Згуртаваньне беларускай шляхты
- ^ Ciechanowicz J. Rody rycerskie Wielkiego Księstwa Litewskiego. T. 6. — Rzeszów, 2006. S. 257.
- ^ Lietuvių pavardžių žodynas. T. 1. — Vilnius, 1985. P. 61.
- ^ Спрогис И. Я. Географический словарь древней Жомойтской земли XVI столетия. — Вильна, 1888. С. 347.